Hammond AV-64 / AV-64 Ritmebox
Uitgave AV-64: 1974
Uitgave AV-64 MK2: 1980
(Ook wel A en C versie genoemd in hout en vinyl)
Hier eerst de specs:
Brand: Hammond Outputs: One 1/4" phone jack
Model: Auto-Vari 64 (101100) MK-1 Signal: Analog
Country of Manufacture: Japan Number of Patterns: 16
Manufacturer: Nihon Hammond Variations per Pattern: 4
Total Rhythm Patterns: 64 (Preset)
Volts AC: 120 , Drum Voices: 11
Hertz: 50/60 Rhythm Combining: Yes
De HAMMOND AV- 64 werd gemaakt in Japan door Nihon Hammond (een joint venture tussen the Hammond Corporation en Ace Electronics) opgericht in 1970 .
The Auto-Vari 64 bestaat uit technologie, die in licentie is van de Roland Corporation.
De AV 64 was gebaseerd op de Roland Rhythm 77 (TR-77) ,
Roland's eerste drum machine ,en tevens haar eerste produkt:
( Deze werd , zoals hieronder te zien, ook onder de naam Bentley verkocht)'
Welke op zijn beurt weer afgeleid was van deze Ace-tone FR 8L :
Maar let op:
We zien hier al een échte TOUCH-PLATE !,
zoals deze veel later in de AV-64 en in de inbouwversies daarvan werd toegepast.
( HIER is hij te zien en te horen)
( de ,enigzinds knullige bevestiging, laat in twijfel,of dit om een proto-type gaat;
is nog in onderzoek)
Op zíjn beurt, was deze Rhythm 77 op zijn beurt weer een update van de Rhythm Ace FR-8L ,van de fa.Ace Electronics ,welke in eigendom was van Ikutaro Kakehashi,die later de fa. Roland stichtte.( zie hieronder)
De totale geschiedenis van dit alles, is HIER zéér boeiend,en uitgebreid te lezen.
Hieronder de Rhythm Ace FR-2L
Welke oók onder de naam Bentley is verkocht:
Enfin, we gaan terug naar de HAMMOND AV-64.
Voor zover we konden ontdekken, waren er drie "Hammond analoge drum machines"
De eerste twee verschenen in 1972. De Hammond Auto Rhythm:
Het was een in licentie gebouwde unit gebaseerd op de Ace Tone FR-2L
Hier een enthousiaste demo-video
Hier wordt even door alle variaties gelopen
In bijna alle opzichten was de Hammond unit identiek aan de Ace Tone unit.
Er kwam ook de kleinere "Hammond Rhythm II"
Dit was een onderbouw- unit die onder de speeltafel in een soort schuiflade gemonteerd kon worden. In een bepaald aantal Hammond modellen zoals de R 100 serie en de T 400 serie zat deze unit ook ingebouwd.
Deze Rhythm II was gebaseerd op de Ace Tone FR-3:
In 1974 ontwierp Hammond haar eigen "Auto-Vari 64"
Hieronder een latere, en gere-stylede versie.
Deze werd afgeleid van het monolithische vlaggenschip van Roland, de TR-77:
Deze TR77 werd later in een V- versie aangeboden in vinyl, welke later model zou staan voor de AV-64 C.
Sommige zeer unieke en baanbrekende functies waren opgenomen in dit model, hetwelk een groot succes is geworden.
De belangrijkste van deze functies was de "Auto-Vari" sectie, waardoor de speler uit vier variaties van het betreffende ritme kon kiezen:
Deze waren weer afgeleiden van de belangrijkste 16 patronen, waarbij men een volgorde-reeks van de variaties uit het gekozen ritme kon vastleggen, zodat dan een compleet en levendig ritme arrangement gevormd werd.
Dit idee - op zich enorm vernieuwend - was, werd véél later o.a. door Yamaha in de FS serie en in de FX-20 overgenomen. De Ballad-variatie-3 werd vaak ook als een soort Swing-ritme-patroon.
Als we vandaag de dag met enige gevoelens van nostalgie kijken naar een AV-64, dan is het ook best een grote machine.
Toch waren de ritmes voor die tijd over het geheel genomen goed en er zijn grote aantallen van geproduceerd.
De éérste series werden rondom volledig van echt notenfineer voorzien:
Latere series kregen zwarte accent randen (let op de glasplaat-lessenaar)
De zijkant bleef notenkleurig:
Bij bepaalde versies was de zijkant zwart:
Hier is een mooie doorloop te zien van de AV-64
Aan de achterkant bevonden zich:
1) de audio-uitgang [jackplug]
2) de hoge-lage-tonen balansregelaar
3) de voetschakelaar aansluiting
Hier met het onderstel, die ook bij de Hammond synthesizer geleverd kon worden:
Waarvan hier de folder:
Hoewel de drum geluiden overeenkwamen met de TR-77, waren ze toch enigszins opgewaardeerd, zodat ze ietwat frisser en helderder overkwamen.
Hieronder model een van de éérste uitvoeringen,Model 101100 (MK-1?) - Serie Nr. 1062179
Zoals gezegd waren er twee modellen van de Auto-Vari-64. Het origineel werd geproduceerd van 1974 tot 1979 en werd daarna vervangen door de MK 2 in 1980, die evenwel voor een beperkte tijd werd geproduceerd omdat inmiddels de digitale sampling technologie zich aandiende.
De MK-2 cq. de A en C versie van de AV 64 was niet alleen een cosmetische variatie, (de C was gevat in zwaar zwart vinyl) waardoor er menig exemplaar terechtkwam op het bovenblad van een B-200 en daarmee een optisch fraai geheel mee vormde
De start-stopknop werd vervangen door een "touch-plate", een koperen plaat, die op aanraken reageerde.
Men tikte op de Touch-Tempo-plaat en het apparaat nam onmiddelijk het ingetikte tempo over.
Bijzonder om vast te stellen is, dat er tegenwoordig geen enkel orgel of keyboard wordt verkocht - van welk merk ook - zónder deze funktie. Hammond was daarmede z'n tijd vér vooruit. Ook werden de ritmekeuzetoetsen vervangen door tip-toetsen.
Deze unit werd ingebouwd in de grote latere orgels als Elegante, Commodore etc.
Als inbouw waren erde volgende variaties;
AV 64, AV 40, en de AV 28 zoals in Sounder III :
Later werd voor een opvolger gekozen in de vorm van de
Digital Percussion Machine: de Sakata DPM-48
Deze werk onder de naam Hammond DPM-48 op de markt gebracht:
Het was kennelijk een soort noodsprong om tegengas te kunnen geven aan de digitale ontwikkelingen, die vanuit Japan werden aangeboden.
Een succes werd het echter niet, mede als gevolg van het feit dat het apparaat absoluut gebruikersonvriendelijk was.
Lees hier meer over de ontwikkeling van het "Hammond Ritme"