Reverberation - nagalm

Ontstaan, Leveranciers, Werking en Toekomst

van één van de belangrijkste effecten in het orgel

We starten  de geschiedenis zoals weergegeven op de website van Accutronics (www.accutronicsreverb.com)

"The History of Spring Reverberation"

Toen Laurens Hammond het eerste Hammondmodel in 1935 introduceerde, waren de meeste mensen vertrouwd met de traditionele pijporgels die ze hadden gehoord in kerken en theaters. Dus toen zij een Hammondorgel kochten voor in hun huiskamer, verwachtten ze hetzelfde ruimtelijke effect dat ze in een groot gebouw hadden ondervonden.
In de met dikke tapijten voorziene woonkamers, met lage plafonds en met gordijnen gedrapeerde ramen kregen ze bijlange na niet dat wat ze hoopten dan wel verwachtten.

Dus moest Laurens Hammond een manier vinden om nagalm toe te voegen aan de huiskamer akoestiek.
Hij ontdekte dat Bell Labs een elektro-mechanisch apparaat had uitgevonden om de vertraging te simuleren van lange afstands gesprekken. Bell was destijds o.a. een telefoonmaatschappij.


Het apparaat had twee veren voor het delay effect en twee extra sets veren voor ophanging en geluidsdemping.
De veren werden bovenin bijeengehouden door een soort "klauw", genaamd "The Saddle" Het Zadel:

De delay veren zaten in koperen buizen, gevuld met olie: één van de veren zat in een kortere buis, die door het variëren van de hoeveelheid olie in de buis, een langere of kortere delay-tijd, d.w.z. vertragingstijd produceerde.


Na wat aanpassingen van het systeem, zodat het meerdere galm-lengtes kon maken, was het perfect voor Hammond om te gebruiken:



De unit was echter wel 1.20m hoog




Naarmate echter de tijd verstreek, werden echter de speakerboxen kleiner en kwamen er spinet-orgels met lage meubels.

Drie Hammond ingenieurs, Alan Young, Bert Meinema en Herbert Canfield ontwikkelden daarom in 1959 de Necklace reverb, zo genoemd om de manier waarop deze gemonteerd was als een halsketting:


Deze verbetering maakte de reverb unit kompakter, lichter, minder duur en toch natuurlijk klinkend.



(necklace in orgelmodel M ingebouwd, tegen binnenkant zijschot )

Hoe mooi ontwikkeld ook, er was toch een belangrijk nadeel: wanneer de behuizing waarin de necklace reverb unit was ingebouwd werd bewogen of gestoten, dan kwamen de veren in beweging en botsten deze tegen elkaar dan wel tegen het metalen T-frame hetgeen een niet onbekend geluid veroorzaakte als of het onweerde. Dit is ook in de vroege vijftiger jaren een belangrijk probleem geweest en was uiteraard ongewenst.


(Necklace reverb in een vroege A-100 ingebouwd, links onderin)

In 1960 werd Alan Young opnieuw gevraagd een nieuw systeem te bedenken en wel een systeem wat al deze nadelen niet had.
Young was een goede ingenieur en ook een muzikant, die vaak projecten mee naar huis nam om 's nachts en in het weekend te experimenteren.

Omdat hij wilde, dat het systeem klein en kompakt moest zijn, resulteerden zijn inspanningen in wat nu de Accutronics Type 4 Reverb unit heet.
Hedentendage heet dit model Hammond Type 4.


 

 
Met nog een paar verbeteringen was de nieuwe unit niet alleen een uitkomst voor elke orgelbouwer die reverb nodig had, maar ook voor derden, waaronder iemand als Leo Fender, maker en uitvinder van de beroemde Fender gitaren. Hij bouwde het Type 4 in zijn inmiddels beroemde Fender Twin Reverb's:



Door dergelijke toepassingen werd het Type 4  de industriële norm en standaard bij vrijwel alle fabrikanten!

Vele servicemedewerkers herinneren O.C. Electronics vanwege de populaire sticker op elk van hun eenheden met vermelding van: "gemaakt door mooie vrouwen in Milton, Wisconsin":

 


In 1974, nam Accutronics, nog steeds een divisie van Hammond, een printen fabrikant over in Cary Illinois, welke ook hernoemd werd tot Accutronics. Ondertussen was het 1977en werd Hammond  lid van de Marmon Group of Ccompanies, een in Chicago gevestigde conglomeratie van productie- en dienstverlenende bedrijven.

In 1982 werden de twee bedrijven samengevoegd op het Cary terrein. Tegen die tijd werden de reverb units Accutronics Reverbs genoemd en was de oprichter van O.C. Electronics klaar om met pensioen te gaan. 

In 1990 was de reverb divisie zijn onderkomen in Cary ontgroeid, zodat het werd verplaatst naar een nieuwe 37.000 vierkante meter grote fabriek buiten de stad.

De fabriek werd hernoemd in Sound Enhancements, Inc.


Sound Enhancements, Inc bevat ook de Morley lijn van speciale effecten pedalen en schakelaars, die in 1989 werd overgenomen.

 

In 2005 veranderde het bedrijf haar naam in Sound Enhancement Products, Inc en deze produceert nog steeds de wereldberoemde Accutronics Reverb voor grote versterker fabrikanten als Fender, Marshall, Peavey en anderen. Ondanks de invoering van digitale reverb enkele jaren geleden blijft Accutronics reverb business groeien vanwege haar warme, pure geluid, de betrouwbaarheid en de grote fantastische galm sinds 1939 

In 2009 werd Accutronics Reverbs verkocht aan Belton.

Het personeel van Sound Enhancement Products, Inc. bleef gewoon reverbs produceren tot en met November van 2009.
Toen werd alle productie overgeplaatst naar de Belton fabriek en de ingenieurs leerden de nieuwe eigenaars hoe de productie van Accutronics reverbs met dezelfde mate van kwaliteit die Accutronics beroemd had gemaakt, voort te zetten.
Accu-Bell Sound Inc. streeft ernaar de beste Electro Mechanische Veren- reverbs in de wereld te produceren en door te gaan met het lange erfgoed, gestart door Hammond in 1959. 

Hoe het werkt

Als we het hebben over muzikale versterking en het veredelen van geluid, dan kan de verengalm aan oneindig veel moderne innovaties nog steeds het hoofd bieden.
Om het mooiste effect te krijgen moeten een aantal karakteristieken bekeken worden.
Het akoestische effect van GALM kan worden beschouwd als "de complexe interactie van vertraagd geluid". Het kan worden ervaren in bijna elke luister omgeving, wanneer geluids golven door de lucht worden weerspiegeld door oppervlakken zoals muren, plafonds en vloeren.
Deze eigenschappen van galm zijn het meest merkbaar in het geval van een enkel kort geluid, zoals een handklap, of een deur die wordt dichtgeslagen in een grote ruimte. Ten eerste is het voor het oor mogelijk individuele echo's waar te nemen, hierna aangeduid als EARLY REFLECTIONS. (DE ZWARTE "VROEGE REFLECTIES" HIERONDER)



De tijd tussen het originele geluid en het horen van het teruggekaatste geluid wordt wel de VERTRAGINGSTIJD genoemd.( DELAY TIME ) Deze vertraging geeft de luisteraar een gevoel van de totale grootte van de ruimte, waarin hij staat.
Nadat de vertraagde impulsen een paar keer heen en weer gekaatst zijn in de ruimte, gaan de vertraagde geluiden elkaar "overlappen"
Deze vermenging van echo's in een willekeurige vermengeling heet CLUTTER en geeft de luisteraar een gevoel van de de akoestische reflecterende kwaliteit of 'levendigheid' van de ruimte waarin hij is.
De gezamenlijke lengte van deze fasen wordt het DECAY TIME genoemd. De standaard gebruikt in architecturale akoestiek is de tijd die nodig is voor het galmende geluid, om 60 decibel af te sterven onder het niveau van het originele "droge" geluid. Deze term wordt vaak afgekort tot RT60

Gedurende de geschiedenis van audio versterking, zijn talrijke technieken ontwikkeld om het natuurlijke effect van galm te simuleren.
Deze hebben geleidt tot akoestische kamers en buizen (reflecterende ruimtes waarin luidsprekers en microfoons werden geplaatst):
( hieronder één van de beroemdste, dankzij o.a."The Beatles")


Grote stalen platen, waar het geluid doorheen "vertraagd"werd zoals de Gotham Audio EMT serie.




De recirculatie vertragings mechanismen op basis van magnetische tape, zoals de Maestro Echo-Plex, de zgn. band of tape echo's:

 
Of roterende elektrostatische elementen zoals de Tel-Ray Organ Tone:


later in licentie gegeven aan Fender Musical Instruments):


En zoals we weten gaan ontwikkelingen op delay-gebied nog dagelijks verder: vanaf de transistor zijn we inmiddels aangeland in het digitale tijdperk.
Maar, omdat de veren echo net als de buizen-versterker nog steeds mag bogen op het enthousiastme van miljoenen muziekliefhebbers, keren we nog even terug op het veren-verhaal.
De spring-reverb onderging een continu proces van verfijning. In de vroege jaren 1960 ontwikkelde Hammond engineer Alan C. Young een ontwerp dat praktisch bleek te zijn voor mobiel gebruik. Sindsdien heeft Spring Reverb zijn weg gevonden in toepassingen variërend van High Fidelity audio tot autoradio's.
Verengalm apparaten gebruiken een combinatie van elektro magnetische en mechanische elementen om banen van vertraagde geluid te simuleren: een audio signaal drijft de spoel van de INPUT TRANSDUCER, die het signaal overbrengt op miniatuur cilindrische magneten, gekoppeld aan een set van precisie roestvrij stalen overdracht veren.
De draaiende beweging gaat als een impuls golfdoor de lengte van de veren totdat het weer is hersteld door de OUTPUT TRANSDUCER, welke ook magnetische onderdelen gebruikt voor het genereren van een vertraagde uitgangssignaal.

In addition to the coil and magnets, the transducers also contain DAMPER DISCS within the BRASS SLEEVE assemblies. The SUPPORT WIRES, to which the magnets are mounted, pass through the discs, which results in a controlled application of friction, or 'braking' action, on the twisting spring assemblies. The DECAY TIME performance specification of a reverb unit is dependent on the choice of material type and thickness of the DAMPER DISC.
The TRANSMISSION SPRINGS are the same for all the available decay time ranges for any given model.

If the input of a single-spring reverb assembly was driven with a single pulse-like signal (an amplified 'snap'), a series of delayed output pulses would result. The first delay would represent the amount of time the sound required to travel through an equivalent of the uncoiled length of the spring. Following this, the pulse would be reflected from the output side, travel back through the spring, be reflected by the input side and return through to the output side. This results in subsequent delays having a length of twice the initial DELAY TIME.

When the spring is driven with a sustained audio signal, the delayed reflections overlap the incoming sound. Depending upon the frequencies found in the incoming signal, the reflected sound can interact to result in a series of RESONANCES.

To avoid this unevenness over the frequency response range in an actual reverb unit, two or three spring delay paths are used, each with a different delay time rating. The Type 4 (full-sized two-spring) reverb unit, for example, provides DELAY TIMES of 34 and 41 milliseconds, chosen for the fullest and most even overlapping of delayed sound.