Laurens Hammond story 1

Zoals bekend, werd Laurens Hammond geboren op 11-01-1895 in Evanston, Illinois USA.

Zijn moeder (hierboven) had de naam Idea Louise Strong en trachtte haar kinderen zoveel mogelijk waarden mee te geven voor het leven. Het was een intelligente vrouw en daarnaast een impressionistische schilderes.

Hierboven: één van haar schilderijen:  "Summer Tea Time"

 


Idea hield veel van haar zoon.




De vader van Laurens was bankdirecteur bij een grote bank in Illinois.

en ze leefden in goede welvaart in dit huis samen met zijn zussen: Eunice
 

en Elisabeth (waarschijnlijk later Peggy/Louise genoemd).

In 1897 werd zijn vader beschuldigd van het bankroet maken van deze bank. Hij pleegde zelfmoord op een dag in januari in het ijskoude water van Lake Michigan, vlak bij hun huis. Het gezin was enorm geschokt en moeder Idea gebruikte het geld van de levensverzekering om de VS te verlaten door met haar kinderen naar Europa te vertrekken. Na Engeland en Frankrijk streken ze tenslotte neer in het Frans-Zwitserse Geneve, waar ze 2 jaar woonden. Laurens had een goede talenknobbel en sprak op een gegeven moment beter Frans dan Engels. Ze verhuisden naar Dresden.. Waarschijnlijk was het daar, dat Laurens voor het eerst een groot kerkorgel hoorde.
In een paar maanden tijd leerde het hele gezin vloeiend Duits, maar na twee jaar keerden ze weer terug naar Frankrijk en dit keer naar Parijs. Ze genoten daar allen van de weelderige kunstenaarswereld en waren daar gelukkig.

Het is inmiddels 1909, Laurens is twaalf jaar oud en hij had al een automatische versnellingbak uitgevonden. Zijn moeder nam hem mee naar een patentbureau en daarna naar een aantal auto-fabrikanten (waaronder Renault) om de uitvinding te verkopen. Toen ze vertelde, dat haar zoon nog maar twaalf was, maakte dat veel indruk. Helaas was men in die tijd nog niet in staat materiaal zodanig hard en sterk te maken, dat het de opgewekte krachten aankon, dus ging deze uitvinding de vergetelheid in.
Laurens kreeg nog een poosje pianoles, maar stopte er zo gauw mogelijk mee. Het schijnt, dat hij de rest van z'n leven alleen maar "Chopsticks" kon spelen met slechts twee vingers.
Het was vijf jaar voor de 1e Wereldoorlog en Laurens moest ofwel in Frankrijk in dienst gaan of terugkeren naar de USA. Idea verkoos met haar kinderen terug te keren naar Evanston, Illinois in de USA. Van alle klasgenoten van Hammond, die in dienst moesten kwamen er maar twee levend uit de oorlog terug.
Weergekeerd in de USA toog Hammond direkt weer aan het werk en wijdde hij zich aan zijn grootste passie: het in elkaar zetten van technische apparaten. Soms maakten ze zijn leven er makkelijker op. Zo maakte hij met een oude wekker, een aantal draden en een aantal gewichten een konstruktie, die 's morgens om vijf uur automatisch de deuren van de kachel openmaakte, waardoor hij lekker in z'n bed kon blijven liggen.

Ook haalde hij kleine elektrische tovertrucs uit, waarmee hij zijn vrienden kostelijk vermaakte. Zo had hij vijf 110-V gloeilampen in serie geschakeld, die hij aan de einden van de bedrading met stenen verzwaard had. Vervolgens gooide hij de draden over de bovenleiding van 550 V van de tram. Het hele geval gaf zodanig prachtige lichteffecten, dat men spontaan  applaudisseerde.

Op zijn zestiende verkreeg hij zijn eerste patent, hetwelk hem de nodige financiële middelen opleverde. Hij vond een differentiaal-kwikzilver-barometer uit, die zo precies was, dat deze het drukverschil kon meten tussen een bureaublad en de grond waarop het bureau stond.

Er was niet erg veel vraag naar zulke apparaten, maar hij verdiende er toch $ 300,- mee, wat in ieder geval destijds een leuk startkapitaaltje was.
Om een gerespecteerd uitvinder te zijn heeft men een zeer brede vakkennis nodig. Dus de jonge Hammond schreef zich in aan de Cornell University.

Hier op zijn bed gefotografeerd. Het is niet bekend of hij echt ukelele kon spelen.

Hij beschikte over een groot talent, welke zich niet alleen tot machinebouw beperkte. Door pure samenloop van omstandigheden rolde hij in een examen voor elektronica-studenten. Hij vulde de vragen naar bevind van zaken in en had kennelijk inzicht, want in 1916 studeerde hij succesvol af. Hoewel hij wist, dat hij een zelfstandig uitvinder wilde worden, moest er toch brood op de plank komen.

Vandaar dat hij ging werken bij de McCord Manufactoring Company in Detroit, waar hij eerst een baantje als kwaliteits-controleur kreeg. McCord zou tussen 1943 en 1944 de beroemde US WW2 M1 soldatenhelmen maken.
Hij verdiepte zich in de auto-radiatoren, die ze daar maakten en kwam met een lumineus idee. Onder de douche kwam hij er achter, dat marmer enorm goed hitte kon afvoeren. Zijn hand tegen de muur bleef steeds maar koud, dus hij doopte een radiator onder in zwarte verf en bedekte het daarna met een laag marmer-poeder. Het rendement van de radiator verdubbelde.Hammond zei: "Dit is wel een gierige uitvinding", maar de mensen van Mc.Cord waren enorm onder de indruk van de jonge uitvinder. Al spoedig verdubbelde de omzet in radiatoren. Met dergelijke acties werd hij een vooraanstaand man bij de fa. McCord. Desondanks bleef hij er maar een jaar en wel om de volgende redenen: de 1e Wereldoorlog begon en Laurens meldde zich aan als vrijwilliger.
Hammond was totaal geen militairist, eerder een vrede stichtende denker. Hij meende echter, dat een oorlog eventueel voor wereldwijde democratie zou kunnen zorgen,
en daarom schreef hij zich in voor een officiers-opleiding en werd daar ook toegelaten.
Hij werd als oorlogs-ingenieur geplaatst in Frankrijk, waar hij mee moest denken in de ontwikkeling van spoorlijnen.
Hier is een leuk hoofdstuk hierover.

Na de oorlog begon Laurens  Hammond te werken bij de Gray Motor Company in Detroit en werd daar ingenieur, omdat hij de mede-eigenaar, destijds Major Pool, in de oorlog had leren kennen. Hij begon daar voor $ 300,- per maand. Deze firma bouwde motoren voor boten en auto's. Hammond vond een soort contrôle-zegel uit, waarmee bewezen kon worden of een door de klant teruggestuurde defecte motor door pure oververhitting stuk was gegaan.
Lees hier een boeiend verhaal over deze materie.




Er kwam daar pas een echte doorbraak, toen hij er in slaagde maar liefst vier motoren tegelijk in één boot te plaatsen, terwijl de boot eigenlijk ontworpen was voor één.
"Hammonds boot" won een grote wedstrijd en Laurens werd direkt hoofd ingenieur bij de Gray Motor Company. In deze positie had hij zéker oud kunnen worden, maar de bezetenheid om uitvinder te worden liet hem niet los. Hammond huurde een kleine werkplaats in Detroit, en ging sponsoren zoeken. Op 14 juli 1919 leverde hij het patent in voor een elektrische klok.

Inmiddels 1920 vond Laurens ook de "tikloze" klok uit, waarbij hij alles wat maar enigszins herrie maakte, compleet ingekapseld had. Hoewel hij wel sponsoren gevonden had, vond hij geen fabrikant, die de klokken goedkoop kon produceren, dus ook dat project verdween uit de aandacht.