Laurens Hammond story 2

Het tweede grote project in Detroit dat Hammond gepland had was de 3-D bioscoop. Hij bouwde eerst een 3-D dia-projector om potentiële investeerders de werking uit te leggen. Hij vond een investeerder in de persoon van John Border, die juist een miljoenen vermogen geërfd had. Met John's geld als rugdekking begon Laurens aan de verdere ontwikkeling.

Een van de eerste 3-D camera's uit 1922:

Hammond koos voor de "sluiter-brillen-techniek" die vandaag nog steeds gebruikt wordt. Daarbij worden de voor het rechter en linker oog bestemde beelden óm en óm op het scherm geprojecteerd. De toeschouwer kijkt dan door een zgn. sluiter-bril op een standaard, welke net precies dat oog laat kijken, waarvoor het op dat moment getoonde beeldje bestemd is. Dit gaat in zo'n grote snelheid, dat voor elk oog een eigen film te zien wordt hetgeen voor  het driedimensionale effect zorgt.

De sluitertjes van de brillen moesten natuurlijk uiterst synchroon lopen met de projector. Hiervoor ontwikkelde Hammond de synchroonmotor, die werkte op de altijd stabiele 60 Hz van het lichtnet. Dus zolang alle onderdelen uit hetzelfde stroomnet hun energie ontvingen liepen ze synchroon en was het probleem opgelost.

Deze kleine synchroonmotor zou later in Hammond's leven een veel grotere rol spelen dan hij toen besefte. In 1922 was de techniek voldoende doorontwikkeld en hij noemde het Teleview.

Er werd een compleet theater afgehuurd en alle technische faciliteiten werden geïnstalleerd. De produktiemaatschappij gebruikte de film echter hoofdzakelijk om de hoofdrolspeelster in het spotlicht te zetten. Ze was de vriendin van de eigenaar van de filmproducent, die natuurlijk totaal geen ervaring had in het maken van 3-D films. Tot dan toe was iets dergelijks nog nooit gemaakt en volgens ooggetuigen was het een enorm langdradige film. Alhoewel de gebruikte techniek een enorme indruk maakte op het publiek, moest de voorstelling ineens twee weken worden uitgesteld. Hammond was er even helemaal stuk van....

Het TeleView Theatre in Los Angeles op 6262 Hollywood Boulevard.

Tijdens een hele 3-D voorstelling werd het een enorme uitdaging om tijdens het wisselen van de filmspoelen het publiek toch kunnen vermaken.

Daartoe verzon Hammond een soort schaduwspel: de rechts/links knipperende projectoren gooiden hun licht op het lege projectiescherm en daarachter bevonden zich danseressen. Doordat de brilletjes en de synchromotoren doordraaiden, verdubbelde het aantal danseressen.

Laurens herinnerde zich, dat het effect in de pauze een grotere impact op het publiek had dan de hele film. Hij zette er ook nog rode en groene filters tussen en noemde het geheel Shadowgraph hetwelk Laurens patenteerde op 23 Januari 1923.

Hier komen dus de rood-groene 3-D brilletjes om de hoek kijken, waarvan hier de produktie.

 
Hammond besefte, dat Mr. Ziegfeld ook een theater te runnen had en stelde hem de nieuwe uitvinding voor. Ziegfield gaf hem twee minuten om de boel op te stellen en het te laten zien tijdens een filmavond. 

Het resultaat laat zich raden. Het publiek was overenthousaist. Shadowgraph liep twee jaren bij Ziegfeld en werd in vele theaters over de hele wereld gekopieerd, ook omdat het systeem maar een fractie kostte t.o.v. de Teleview, want de brilletjes konden van karton en plastic gemaakt worden.

Laurens verdiende er in totaal $ 75.000,- mee. Eindelijk had hij als zelfstandige uitvinder zijn eerste echte succes. Zelfs optiek fabrikant Carl Zeiss nam 3-D mee in zijn ontwikkelings laboratorium.

Hier nog een uitgebreide uitleg over de werking van het systeem

In 1925 verhuisde Laurens met zijn eerste vrouw Mildred en zijn dochtertje van New York weer terug naar Enanston, en wel daar dit adres: 418 Hamilton St. Evanston, IL. Zijn moeder woonde hier ook tot ze in 1938 kwam te overlijden. Hier wat foto's van het appartement:

In 1926 begonnen bij Hammond de inkomsten van de Shadowgraph terug te lopen en er moest snel weer iets nieuws uitgevonden worden.