Hammond B-200 Portable

De B-200 was de opvolger van de succesvolle X-5. Dit instrument kun je min of meer vergelijken met een Aurora 8222 in een portable uitvoering. De meningen waren verdeeld over dit instrument. Een aantal onhebbelijkheden van de X-5 waren uit de B-200 weggenomen, zoals de problemen die konden ontstaan als iemand uit een dansende menigte voor de band op de kabels van je orgel gingen staan, die aan de achterkant uit het onderstel kwamen. De 220 volt liep ook door de Lesliekabel (met die fameuze 9 pin Leslie plug, waarvan de midden geleide pin altijd afbrak) met als gevolg dat er geheid kortsluiting ontstond en dan viel er helemaal niet veel meer te dansen. Voor niemand wel te verstaan.

Dat probleem was bij de B-200 opgelost, aangezien de kabels in de onderkant van het orgel werden geprikt. Ging dan iemand op je kabel staan, dan viel deze er alleen uit. Opnieuw inpluggen en het feest kon weer doorgang vinden.

Het onderstel van de B-200/300 was veel stabieler dan dat van de X-5. Persoonlijk heb ik het "geklungel" met al die buizen en overige onderdelen van het onderstel van een portable nogal een geklungel gevonden. Ik ben jaren de weg op geweest met een L 122 in een metalen ombouwframe op zwenkwieltjes. Orgel neerzetten, Leslie er in prikken en gaan. Ik meende altijd veel sneller klaar te zijn met opstellen. En (dat was nog belangrijker) vervolgens afrekenen en dan inladen die handel.

Qua sound vonden velen de X-5 aanzienlijk ruiger, terwijl de B-200 veel meer schoon en lief klonk. De B-200 is weliswaar als podiumbeest ontworpen, met natuurlijk de nodige drawbars en percussions, maar er was ook een piano aan boord en wat andere percussion stemmen. De registers waren met pasteltinten voorzien en de klank van het geheel van B-200 en box vond ik dan ook wat pastel: niet meer zo ruig. Opmerkelijk was dat de B-200 een vier octaafs onderklavier had, zodat je ook kon bassen met je linkerhand. Gescheiden vibrato was er uiteraard niet, maar wel gescheiden Leslie voor boven en onder apart schakelbaar.

Strings waren er nog niet: die kwamen pas op de opvolger nl. de B-300, waar tevens alle pasteltinten waren vervangen door zwart en wit en een enkele grijstint. Keyclick en Reverb (ook via de Leslie rotors) waren regelbaar met draaiknoppen. Als Leslie werd de 822 aanbevolen (dan wel de 815) die, althans voor die tijd, een lekker groot vermogen en een volume en toon regeling aan boord had.

De aandrijfsnaar bovenin kon (evenals bij andere Leslies) op een andere groef in de bovenste pulley worden gelegd voor een rustiger dan wel gejaagder tremolo effect. Ik heb zelf altijd de voorkeur gegeven aan de bovenste pulley voor een mild, niet gejaagd tremolo effect.

Het Autovari Ritme werd in de B-200/300 looks geredesigned, zodat het alles een mooi geheel vormde.