Aart van de Beek
CARRIERE EN LOOPBAAN in de muziek industrie
Deel 2
1. De eerste baan
Als organist val je in een kerkdienst gemiddeld genomen wat meer op dan een gemiddelde kerkganger. Doordat ik al op jonge leeftijd als organist in de kerk speelde, was mijn persoontje niet geheel onbekend in de regio binnen de kerkelijke kringen. Ik had ondertussen ook al meerdere keren lokale koren begeleid en optredens gedaan. Men wist dat je bezig was met ‘t torgel.
Bij ons in de buurt woonde ene Jan Westerink. Hij werkte evenals een zekere Arend van de Venis bij de Riha Orgelfabriek in Harderwijk, alwaar ze meer personeel zochten. De kweekschool boeide me intussen al niet meer zo: het was me veel te alternatief, geitenwollen sokken, open s(ch)andalen etc. Er waren al genoeg matige leerkrachten en daar moest er niet nog maar eentje bijkomen meende ik stellig.
Westerink kwam bij ons praten en gaf aan dat die baan misschien best wel wat voor mij was.
2. Mossel en Versteege
Ik moest dus maar centjes gaan verdienen en ik meldde me via voornoemde figuren aan en werd vervolgens al heel snel uitgenodigd voor een gesprek met Dhr. Herman van der Wallen, de directeur van de Riha Orgelfabriek, die indertijd was gevestigd op de Graaf Ottolaan 21 in Harderwijk (Het bedrijfspand van de Riha zie hieronder de foto's)
Die directeur had een eigen verkooporganisatie van de fabriek t.w. BMI te Rijswijk (in de Plaspoelpolder, waar destijds mijn latere echtgenote opgroeide – hoe klein is de wereld!) en was tevens directeur van Mossel en Versteege, waarvan de hoofdvestiging van de dertien landelijke detailzaken zich in de Zoutmanstraat 53 te Den Haag bevond. (Mossel en Versteege heet nu Muziek en Visie weliswaar met dezelfde initialen, maar is ondertussen niet meer in Nederland doch nu uitsluitend in Antwerpen gevestigd)
3. Van der Wallen en Beerta
Deze drie bedrijven, t.w. BMI Rijswijk, Mossel en Versteege en de Riha Orgelfabriek waren van de eerder genoemde Herman van der Wallen. Met zijn zonen Steffen en (in mindere mate) met Gerben van der Wallen heb ik later nog geregeld contact gehad in mijn functie als Hammond Sales manager. Na het eerste onderhoud met directeur Herman van der Wallen in Rijswijk, waarzoals gezegd hun hoofdkantoor stond, op naar Den Haag.
Johan Beerta, hoofd verkoop, zou me meteen voor een tweede gespreksronde ontvangen en ik werd aangenomen. Met Van der Wallen en Beerta heb ik later nog veel contact gehad als leverancier van Hammond, Kawai, Yamaha en Content. Vanzelfsprekend heb ik beiden, als mijn toenmalige eerste officiële werkgever, door de jaren heen heel goed leren kennen.
Ik werd bij de Riha Orgelfabriek in Harderwijk de eerste audio visuele eindtester. Alle geproduceerde orgels werden door mij muzikaal en technisch getest. Als de instrumenten OK waren bevonden, dan konden ze verscheept worden naar dealers en distributeurs.
Een zekere Bert Foppen werkte destijds ook bij de Riha. Die was later mijn directeur bij Content orgels.
We hebben de Riha veel uren gemaakt en hard gewerkt, want we werkten in ploegen dienst: vooral in de herfst- en winterperiode sliep je maar 5-6 uur en dan ging je weer in de Kever van Van de Venis samen met Westerink op weg naar Harderwijk.
4. De autospiegel
Arend van de Venis was een buitengewone Piet Precies. Hij kon urenlang de achteruitkijk spiegel van zijn VW Kever afstellen tot die naar zijn mening eindelijk echt goed stond. Elke keer gaven wij (per ongeluk vanzelf) bij in- en uitstappen een tik tegen die spiegel zodat hij opnieuw fraai uit het lood stond. Hij baalde dan als een stekker en begon geduldig overnieuw. Hij zei alleen maar "hè" en klaagde nooit. Arend was zeer streng gelovig, dus lelijke woorden mocht hij zeker al niet zeggen.
5. Rijdende orgels
Metz was de meubelmaker bij de Riha en kon die Van de Venis wegens zijn zachtaardige gedrag, nogal zieken. De orgels in de fabriek stonden allemaal op karretjes en rolden gemakkelijk: Metz gaf het orgel een duw in de richting van Van de Venis, die net voorover gebogen stond over een orgel. De zijkant van het orgel kwam recht op het achterwerk van Van de Venis af en trof dan ook vol doel. Hij stelde dat niet op prijs…
6. Schokken
Als Van de Venis de orgels aan het afregelen was, waarbij de registerbak dan vertikaal i.p.v. zoals gebruikelijk horizontaal stond, dan gaf iedereen die even langs kwam lopen quasi onopvallend een tik tegen de registerbak waardoor die omviel, zeg maar op dezelfde wijze, zoals het deksel van een piano dichtvalt. In een reflex probeer je dat deksel dan op te vangen: zo ook de registerbak. Er liep echter 220 volt door. Niet afgeschermd wel te verstaan. Dus kreeg je 100% zeker een oplazer. Dit genoegen viel niet alleen die Van de Venis ten deel, maar we waren allemaal wel eens aan de beurt. Iedereen was wel eens in een onder spanning staande registerbak bezig en dan viel hij per ongeluk expres ineens om. Zo heb ook ik wel wat spannende momenten beleefd.
Doordat bij de Riha verschillende dealers de orgels kwamen ophalen, had ik nogal veel contact met de diverse dealers/afnemers. De orgels mochten nl. pas weg na mijn toestemming, dat heet, als ik ze getest had en ze daarna gerepareerd en opnieuw getest vrij stonden voor transport.
7. Naar Verhoog Nijkerk
Op die manier heb ik Verhoog uit Nijkerk leren kennen. Die zag wel wat in mij. Dus naar Nijkerk, waar ze toen al een mooi bedrijf met ook Hammond hadden, want van dat merk was ik inmiddels al zeer gecharmeerd. Ik weet nog dat mijn eerste bewuste kennismaking met een Hammond orgel was, toen mijn vader thuis kwam met een platenspeler van PE. Zo eentje met een prachtig rood koordje om het deksel aan de boven en onderkant. Mijn vader had bij aankoop van de platenspeler de onvermijdelijke Koekoekswals van de even onvermijdelijke Ken Griffin er bijgekregen. Dat was even wat…
Hierboven de showroom van Verhoog in het centrum van Nijkerk aan de Nieuwstraat.
Bij Verhoog zou ik kunnen gaan bezorgen, repareren, stemmen, demonstreren enz. Dat leek me wel, dus het aanbod werd geaccepteerd.
Bij Verhoog was het echter in die dagen naar goed gebruik nog zeer streng gereformeerd. Als je extra goed je best had gedaan ofwel met feestdagen, dan mocht je bij hoge uitzondering met en bij de familie theedrinken. Dat was even verwennen...........
Zo ziet u dat wat Cohen nu doet met zijn theedrinken niets nieuws is: wij deden dat al jaren daarvoor…
Evenwel heb ik bij Verhoog de grondbeginselen van het vak meegekregen en daar ben ik ze altijd dankbaar voor gebleven. Het was weliswaar een strenge school, maar beslist met liefde voor het vak.
Tot aan mijn militaire dienst, die ik bij de luchtmacht in Duitsland heb doorgebracht heb ik bij de firma Verhoog gewerkt.
Hierboven Dhr. Joop Verhoog in zijn bedrijf
8. De dochter van Verhoog
Na mijn diensttijd wilde ik oorspronkelijk weer bij Verhoog in Nijkerk gaan werken, maar Verhoog sr. had nog een ongehuwde dochter en die wilde ook wel aan de man.
Een zekere Jan Kelfkens is met haar getrouwd en op het huwelijk heb ik 's avonds de muziek verzorgd. Desondanks meen ik dat het huwelijk toch geslaagd was.
Voornoemde Jan was een aardige vent en hij had enige technische kennis en kon dus wel orgels gaan repareren en andere hand- en spandiensten verrichten.
Mijn plaatsje was door die Jan echter wel bezet en als gevolg van dit nieuw aangetrouwde familielid werd ik verzocht om elders mijn geluk te beproeven. Er was werk genoeg dus een groot probleem was het niet om wat anders te vinden.
9. Staffhorst
Inmiddels had ik via Verhoog mijn eerste contacten al gelegd met Hammond. Na mijn medewerking op diverse Hammond shows op o.a. Firato's etc., werd mij via Hammond door Dhr. Bisschop de Fa. Staffhorst in Utrecht aanbevolen om daar eens te solliciteren. Ik werd aangenomen als verkoper muziekinstrumenten en op 1 september 1971 ben ik dan na enige weken vakantie te hebben genoten na mijn luchtmachtperiode in Duitsland bij Staffhorst in dienst getreden.
Hierboven een opname van de showroom van Staffhorst in Hoog Catharijne Utrecht.
Een Concorde met een 710 en een A 100 op het verhoogde podium.
De zaak van Staffhorst was aanvankelijk gevestigd in de Rozenstraat 15 naast de Chinees Fu Kien, die er heden ten dage nog zit. De Chinees frequenteerden we zeer regelmatig, vooral op de wekelijkse koopavonden.
Onze directeur bij Staffhorst was de beminnelijke Hr. W.E.C. Vocking,
die directeur is gebleven tot aan de overname van Staffhorst door RAF midden 1999. Alleen Mr. Wil Staffhorst is doorgegaan met de muziekhandel, d.w.z. voor de actieve muziekbeoefening, terwijl de consumptieve muziektak Staffhorst Electronics werd genoemd en onder Dhr. Vocking resideerde.
Hierboven Mr. Vocking en de gebroeders Mr. Hein, Mr. Harry en Mr. Wil Staffhorst
Staffhorst Electronics deed alleen audio, video en computers etc. Later in de negentiger jaren in Staffhorst Electronics overgenomen door RAF Audio.
Nogmaals Mr. Harry, Mr. Vocking, Mr. Wil en Mr. Hein Staffhorst voor het Vinke pand, de vestiging van Staffhorst Electronics.
Dhr. Vocking heeft me destijds beslist alle vrijheden en ruimte gegeven om de zaak op te bouwen en ik heb er een buitengewone directeur aan gehad met wie ik het zeer goed heb kunnen vinden.
Dhr. Vocking kon destijds nog niet zo goed Engels, en u begrijpt dat zijn achternaam de nodige hilariteit vermocht op te roepen in het Engels, maar hij trok zich daar nooit was van aan, hij vond het wel een issue.
Hij had dus zijn steevaste opmerkingen als: We have Wijnand Vocking alcoholics in Holland. (een soort vieux)
So I have a suggestion: You'll have the wine and I'll have the Vocking.
Ik neem aan dat ik de tekst niet verder hoef toe te lichten.
Dhr. Vocking kon deze opmerking te pas en te onpas maken, in welk gezelschap dan ook maar was altijd creatief zoals tijdens volgend verhaal.
Hr. Vocking was in 1980 (vanzelf met zijn echtgenote) ook mee met de Hammond dealerreis naar Amerika. De Nederlandse dealers waagden het met Vocking voorop - om tijdens het "Hammond diner" met de voltallige Hammond directie - de echtgenote van de President Mrs. Don Sauvey ten dans te vragen. Dat was nog nimmer vertoond.
Een dergelijk avondje was normaal gesproken heel stemmig en formeel: na het diner en de koffie was het gewoon afgelopen, waarna een ieder zijns weegs ging.
Die Hollanders wilden de tent wel op zijn kop zetten, die waren wel in voor een feestje. Na een aanvankelijk schoorvoetend begin en afwachtend hoe de president zelve zou reageren, is dit dankzij deze (over)moedige stap van Vocking een heel gezellige en memorabele avond geworden, die tot twee uur 's nachts heeft geduurd.
Normaal waren dit soort happenings heel formeel en meestal om rond tienen afgelopen......
De wijn vloeide rijkelijk, iedereen vermaakte zich opperbest en er werd volop gedanst op de muziek van de fabrieksdemonstrateur Ollie Case en mijzelve.
Zelfs Robert Bisschop, die ik zelden of nooit uit de toon heb zien vallen aangezien de laatste altijd uiterst correct en voorkomend was, welhaast formeel, ook Robert had de avond van zijn leven.
Een ding moest je echter beter niet doen: Robert een Belgenmop vertellen. Als je dat al deed dan had hij er altijd één die beter was. Over de Hollanders wel te verstaan… ollanders…
Er werd bij Staffhorst echt knoerhard gewerkt, de waardering was over en weer. Veel activiteiten, shows, concerten en de rijdende muziekschool zorgden voor een drukke en leuke baan waar je veel mensen ontmoette.
10. George van Deyl
Ik werkte samen met George van Deyl, een begaafd musicus, die veel gevraagd werd in het schnabbel-circuit. We hebben samen verschillende keren met veel plezier in diverse bezettingen opgetreden. Van hem heb ik veel geleerd wat harmonie en jazz betreft. George kon geen noot lezen, maar wat had hij een oren aan zijn hoofd. George speelde vnl. bas, maar ook zeer goed gitaar, vibrafoon en toetsen.
Je gaf hem een instrument en hij speelde er op. Zelfs op een zakkammetje maakte hij muziek. Vaak mee geweest luisteren naar het Loosdrecht kwartet waarin hij vaste bassist was. Bij het Loosdrecht kwartet was Arie Hessing de drummer en ook Staffhorst collega, met wie ik later een LP heb opgenomen. Staffhorst was zowiezo een trefpunt van muzikanten. De vader van George was ook muzikant en orgelleraar. Vaak kwam hij zomaar even binnen om even dat "nieuwe akkoordje" te laten horen en verdween dan weer even plotseling als hij was gekomen, ons perplex achterlatend..... Aardige vent.
Later speelde George in het orkest van Tineke Schouten en deed hij ook veel studiowerk.
Ook hebben we Bert (toen nog Bertje) van den Brink vele malen ontmoet bij Staffhorst.
Hem alle orgels en leslies laten zien. En als BvdB ging spelen was AvdB en velen met hem blij, want de winkel stond binnen de kortste keren bommetje vol.
11. Mr. Harry Staffhorst Sr.
Ondanks het feit dat hij een vermogend man was, reed Senior met een Fiat 500, want die kon je in de stad nog wel eens parkeren. Aan het eind van de dag sloot hij de zaak gewoonlijk om half zeven af en dan duurde het een hele tijd voordat de boomlange Mr. Harry Staffhorst Sr. zich in zijn Fiat had opgevouwen.
12. De Postzegel
Op een drukke zaterdagmorgen moest ik als de donder bij Staffhorst Sr. komen. Ik werd op kantoor bij Mr. Senior ontboden, hoe druk het in de winkel ook was.
Omdat ik een dubbeltje porto teveel op een brief geplakt had. Ik kreeg flink op mijn lazer. Hem en dit voorval zijn daarna nooit meer vergeten. Ook als ik later om één of andere reden privé of zakelijk bewust toch weer iets teveel porto op een brief plakte, kwam voornoemd voorval me altijd weer voor de geest. De boodschap was in ieder geval overgekomen. Zuinig zijn!
Deze Mr. Harry Staffhorst Sr. is op een zaterdag begin zeventiger jaren in zijn zaak in de Drieharingstraat overleden aan een hartaanval, hetgeen de nodige consternatie bracht, dat mag duidelijk zijn.
13. Knock out
Ooit heb ik bij Staffhorst voor het eerst en tot nog toe voor het laatst van mijn leven iemand buiten westen geslagen: een collega nog wel. Dat was een toen zestienjarig ventje, net van school af.
Voor de volgende anekdote moet je weten, dat de winkel in de Rozenstraat destijds uit meerdere delen bestond: eerst kreeg je de entree met etalage en dan de audio afdeling met zeg maar redelijk geprijsde audiosets, dan de balie met kassa, daarachter de orgelafdeling en vervolgens weer de Hammond afdeling. Het was een redelijk smal maar wel zeer diep pand. Een beetje pijpenlaatje. Boven was video en de duurdere audio en weer daarboven de handvoorraad voor directe verkopen.
De achterwand in de Hammond afdeling bestond uit panelen, waarvan een deel gemakkelijk weggetild kon worden, want daarachter bevond zich een deur naar een hok waar de lege dozen werden bewaard.
Als er dan een stereoset van de plank verkocht werd, dan moesten de hh. verkopers door de orgel afdeling naar het dozenhok, zoals dat heette. Het was in dat immer te kleine hok altijd een bende van opgestapelde dozen, die om de haverklap omvielen, waardoor de rommel steeds opnieuw alleen maar groter werd. Zo nu en dan werd het hok opgeruimd. Meestal door mij wel te verstaan....
Iedereen zat er in te trekken en dat betekende soms dat er in de Hammond afdeling een stapel dozen stond, terwijl ik altijd trachtte de afdeling er gelikt te laten uitzien.
Hammond publiek was gemiddeld financieel vrij draagkrachtig, dus die tent moest er goed verzorgd bijstaan. Vaak met die gasten van de stereo afdeling gezeik gehad over die dozen.
In ieder geval moest ook dat ventje regelmatig in het dozenhok zijn. Dat knulletje was een schoolverlater, net aangenomen, maar met een grote bek alsof hij de hele wereld al had ontdekt en controleerde.
Op een dag liep hij weer door de orgelafdeling, deed een orgel aan, zette een Eminent Rhythmix 16 ritmebox zo snel en zo hard als maar kon aan. Dat klonk, dat kan ik u verzekeren, niet muzikaal en al helemaal niet aangenaam.
Na enige tijd begon me dat knap te vervelen, want het was nou niet bepaald een muzikale traktatie om die pestherrie aan te horen. Na vele malen in herhaling gevallen te zijn met dat onaanvaardbare gedrag, waarschuwde ik hem dat zijn gedrag niet zonder consequenties zou blijven en hij een tik op zijn knar zou krijgen, mocht hij blijven doorgaan. Hij antwoordde dat ik dat toch niet zou doen. Probeer me maar.
Ik was met klanten bezig en hij flikte het weer, terwijl hij me provocerend recht in het gezicht aankeek. Ik liep kalm naar het orgel, een Eminent met die eerder genoemde ritmix (niet om aan te horen), deed het orgel rustig uit en hielp de klanten verder.
Na het vertrek van de klanten komt hij doodgemoedereerd aanlopen en flikt het weer.
Ik naar hem toe: dit is de laatste keer en de laatste waarschuwing. Nog één keer en je bent aan de beurt, hoe dan ook.
Dezelfde dag, rond eind middag met niet veel klanten in de winkel presteert hij het toch weer. Ik ben quasi rustig naar hem toegelopen en haal in één vloeiende beweging - je wilt de uitvoering artistiek toch ook verzorgd doen nietwaar - uit met mijn vuist recht onder tegen zijn kin. Hij lag languit achter het bureau van Vocking's secretaresse en stoof weer op om mij aan te vallen. De collegae hielden hem vast en hadden daar knap moeite mee, zo woest was hij. Hij wilde me aanvliegen.
Nu moet ik zeggen dat de klap wel aankwam, want even was ik bang dat ik zijn kaak zou hebben gebroken. Later heb ik excuses aangeboden dat het zo hard was aangekomen, maar meteen gemeld, dat hij opnieuw aan de beurt was als hij weer zou gaan jennen.
Daarna ben ik naar Mr. Vocking gelopen, dat er enige wild-west taferelen waren ontstaan in de zaak. Natuurlijk kan iets dergelijks niet met klanten erbij, maar hij viel me niet af.
14 Huntelaar
We hadden ook een collega genaamd Leen Huntelaar: die gozer was helemaal geflipt en gek van muziek. Hij meende echt talent te hebben en zowaar, soms leek het er even op.
Was altijd bezig opnamen te maken, zowel thuis als op de zaak. Bij gebrek aan een slagwerk gebruikte hij de meest vreemdsoortige huishoudelijke zaken om maar iets ritmische ondersteuning te hebben: met zijn handen of met drumsticks timmerde hij op stoelen, tafels, potten en pannen: het resultaat klonk soms nog onverwacht aardig ook.
15. Bovema studio’s
Op een dag konden we zelfs naar de Bovema Studio in Heemstede om een demobandje te maken. Studio's moedigden toen gewoonlijk amateurs aan om demobandjes in te sturen met popsongs: zo kwamen ze destijds geregeld aan goede nummers en goede bands. Velen waagden dus die stap en stuurden een zelfgemaakt bandje naar één of meerdere studio's. Als men er iets inzag, mocht je naar de studio komen voor een goede opname, die dan weer door professionals werd beoordeeld of die er wat in zagen.
Als je naar de studio mocht, dan was dat toentertijd al heel wat.
Dagenlang geoefend na werktijd, Huntelaar zang en guitaar, Ritty van Stralen zang en slagwerk: een mij onbekende bassist en ondergetekende Hammond orgel en piano.
Ik heb de opnamen nog steeds: het waren inderdaad aardige songs maar Huntelaar was niet teleurgesteld dat het geen vervolg kreeg en zijn enthousiasme leek er niet door getemperd. Integendeel, hij ging nog woester tekeer. Gek werd je soms van hem. Echt een freak. Wel veel met hem gelachen.
16. Hoog Catharijne
Bij Staffhorst hebben we tijdens de verhuizing naar Hoog Catharijne vrijwel dag en nacht gewerkt. We zaten toen waar nu Bart Smit speelgoed is gevestigd. Terwijl de schilder de achterdeur uitging, kwamen de hooggeplaatste personen al voorbij en ook naar binnen, om de officiële opening van Hoog Catharijne luister bij te zetten.
17. Optredens in de Clarentuin
In de Clarentuin (beneden op het plein bij de roltrappen) hebben we zeer veel life activiteiten ontplooid. Diverse beroemde organisten zoals Jacky Davis, Rhoda Scott, Klaus Wunderlich, Don Lewis en vele anderen hebben daar opgetreden.
Het centrale plein van Hoog Catharijne aan de stadskant bij de roltrappen.
Zelf heb ik daar in diverse samenstellingen ook heel vaak opgetreden.
Er traden ook vaak beroemde bands en bekende zangers/zangeressen op. Er was altijd wel wat te doen. Het was altijd heel gezellig en ik heb nog vaak heimwee naar die tijd.
18. Verkooprecords
We verkochten als gekken. Mijn persoonlijke verkooprecord op één zaterdag was 23 Hammond orgels. Mijn beste week was 3 verkochte Hammond Concorde's die per stuk toen om en nabij NLG 30.000,- kostten. Ik weet nog dat ik die drie instrumenten heb afgeleverd op één en dezelfde woensdagavond: je kwam dan 's avonds met bijna 100.000,- gulden in je afleverbusje naar huis. Onverantwoord eigenlijk. De tijd bij Staffhorst was ook nu achteraf nog, echt gezellig: veel leuke en interessante mensen ontmoet waarvan met sommigen de contacten tot de huidige dag zijn blijven bestaan.
19 George van Deyl weg
George van Deyl was een bijzondere getalenteerde persoonlijkheid. Het speet mij zeer dat hij wegging, al was het alleen maar, omdat ik van hem en zijn vader, die ook muzikant was, zeer veel heb mogen leren. Na enkele maanden had George alweer spijt, want hij kon slecht tegen de ambtenarij etc. Later is hij opnieuw bij Staffhorst in dienst getreden, doch miste toen weer het vrije ambtenaren leven. Hij is daarna bij het Tineke Schouten Cabaret bassist geworden en deed daarnaast studio werk.
20. Mike Oudewaal
We verkochten ons echt de krampen en er kwam steeds meer personeel, o.a. Mike Oudewaal, met wie ik altijd contact ben blijven onderhouden.
Mike Oudewaal.
Mike is via Eminent bij Technics beland en heeft ruim 20 jaar internationale demo's gedaan totdat Technics met muziekinstrumenten stopte. Vervolgens heeft hij vnl. demo's gedaan bij dealers voor Orla, Wersi en Bohm, wat voorheen zelfs Dr. Bohm heette. Mike woont nu in Duitsland en is nu nog steeds met de muziek mee maar vnl. in de Duitstalige gebieden.
21. Gerard Verwey
Gerard Verwey (overleden in 2012) was ook een muzikant en schnabbelaar. Hij was één van de orgelleraren en sprong ook geregeld bij in de verkoop. Zijn dochter Anke werkte op de donderdagse koopavond en op de zaterdag. Ze zorgde voor koffie voor de klanten en deed allerlei hand- en spandiensten. Anke was een enig kind, leuk om te zien, zeer vriendelijk en geweldig charmant. Iedereen was gek met haar.
Er was een knulletje van toen denk ik zestien, zeventien jaar, die helemaal gek van Anke was. Nou was dat niet zo’n wonder, want dat waren wij allemaal ook al.
Hij ging wel eens mee met afleveren en zat ook op orgelles bij ons, maar ik vermoed dat bij hem alles bij Staffhorst alleen om Anke was begonnen........ Steeds informeerde hij bij ons over "dat meisje Ank", want hij was nog wel wat verlegen.
Ach dat pikkie toch........ Hij had het er zo moeilijk mee. Wij hebben hem vanzelf flink zitten opheujen en Anke werd helemaal flauw van hem, omdat hij zich steeds in haar buurt ophield en ze geen poot kon verzetten, zonder dat hij haar sprakeloos volgde.
Anke was enige tijd ziek. Wij wisten al dat Gerard Verwey en zijn vrouw op een zaterdag avond ergens op visite gingen en Anke bleef vanzelf ziek thuis. Wij dat knulletje helemaal opgefokt (sorry voor dit woordgebruik in deze) dat Anke alleen thuis zou zijn, maar dat ze te verlegen was om te vragen of hij misschien gezellig kwam buurten voor wat gezelschap.
Verwey, die nergens van wist, had zijn jas al aan, toen 's avonds bij hen thuis de bel ging. Staat dat pikkie met een zak sinaasappels op de stoep voor Anke.
Wat hebben ze gebaald: de jassen maar weer uit gedaan. Verwey zijn vrouw had flink de klere in. Stout he, die orgelverkopertjes.
Toen we hun van onze boze opzet vertelden, konden ze dat eerst niet zo erg waarderen, alhoewel het de relatie niet heeft geschaad en we er daarna weer veel plezier om hebben gehad. Het heeft dat ventje ook niet geholpen: Anke heeft later toch iemand anders verkoren.
22. Rijdende orgelschool
Bij Staffhorst gaven we door de nood gedwongen ook orgelles: bij de officiële muziek scholen waren er ellenlange wachtlijsten. Wij zagen dus een gat in de markt en bonden toekomstige orgelklanten op deze wijze tevens aan de zaak. Ik herinner me nog heel goed een demo avond met de Riha cursus: meer dan 1800 personen. Hotel Noord Brabant puilde uit. Er was een overvloed aan leerlingen, die het soms meer een uurtje uit vonden, dan dat er stevig les werd gegeven c.q. ontvangen. De lol was er niet minder om, want dat was tenslotte het belangrijkste.
Staffhorst had destijds de eerste rijdende orgelschool in Europa.
De rijdende orgelschool van Muziek Staffhorst.
We gaven les door de hele provincie in een grote truck met oplegger met een tiental orgeltjes er in, terwijl de leraar de beschikking kreeg over een Hammond.
Interieur van de Rijdende Orgelschool.
Er moest tenslotte verschil zijn nietwaar, plus de klanten moesten zo snel mogelijk genoeg krijgen van hun eigen instrument, opdat ze ook overgingen tot de aanschaf van een Hammond. We gaven door de provincie veel shows en ik mag wel zeggen dat de Staffhorst tijd een enerverende, maar vooral hele goede en gezellige tijd was.
23. De verkoop
Als ik terugkijk en zie dat er nu vrijwel geen populair orgel meer wordt verkocht, dan snap je niet dat wij met gemak rustig 150 orgels per order ineens bij de verschillende! fabrikanten bestelden.
De grootste order ooit bij Staffhorst was naar ik meen om en nabij 226 Hammond Pipers (een éénklaviers instrument) Ze waren binnen drie maanden allemaal verkocht en ik heb er zelden een inruil van gezien.
24. Adviezen en concerten
Doordat ik veel voor Hammond deed, vroeg Robert Bisschop, de Belgische Hammond directeur van Hammond Benelux:
of ik in overleg met Vocking wellicht hier en daar op shows etc. wilde spelen. Zodoende ben ik in de gelegenheid gesteld diverse keren door Europa te gaan voor concerten en product presentaties.
Ook werd ik toen geregeld met Ed Weber van Johannes de Heer uit Rotterdam gevraagd inzake marketing en dergelijke van nieuwe modellen etc. Door de goede omzetten en de persoonlijke relaties met de mensen van Hammond is mijn grote wens vervuld om bij Hammond te gaan werken.
Maar ik moest wel Vocking gaan vertellen dat ik een andere baan ging aannemen. Dat is buitengewoon moeilijk geweest, voor mij om het mede te delen, voor hem, om het te accepteren. We hadden een heel goede relatie en het wederzijds vertrouwen was groot.
25. Naar Hammond
Maar goed, ik ben dus toch uiteindelijk bij Hammond terecht gekomen als sales manager. Heb veel shows in den lande en daarbuiten gedaan, orders behandeld en kantoor met showroom gehouden in Maarssenbroek, aan de Zonnebaan. Opmerkelijk genoeg is onze huidige clublocatie in Hotel Carlton President daar 100 meter vandaan.
Bij Hammond ontving ik de potentiële en bestaande klanten, verzorgde de dealer bestellingen en -afleveringen, vertaalde handleidingen, bezocht dealers en organiseerde shows en verkoop activiteiten.
Tweewekelijks rapporteerde ik persoonlijk in Antwerpen en deed dan ook activiteiten in België. Vaak werd ik aan Chicago uitgeleend voor shows zoals de Messe in Frankfurt, the British Music Fair en andere. Veel plezier gehad en veel interessante mensen en artiesten ontmoet.
Ik ging graag en geregeld naar Hammond in Engeland waar ik het bijzonder goed met Lorrainne Davis en Barrie Freeman kon vinden, met wie tot heden kontakten zijn blijven bestaan. Barrie is tot de huidige dag verbonden aan Hammond. We waren eigenlijk één grote familie.
26. Torrent & Alexander
Inmiddels hadden we bij de verschillende dealers een Hammond tournee met een twaalftal concerten door heel het land georganiseerd. De speciaal uitgenodigde artiesten waren het Amerikaanse orgelduo Shay Torrent en Axel Alexander en ondergetekende leverde zo ook zijn bijdrage aan het muzikale showprogramma. Het waren geweldige, prachtige shows in de grotere theaters van het land, waaraan ik de aangenaamste herinneringen bewaar. Altijd volle zalen. Met Shay en Axel zijn de contacten door de jaren heen op de meest plezierige wijze blijvend gebleken.
27. De Flint Amersfoort
Het afsluitende concert van de toernee met Shay en Axel was bij Staffhorst Amersfoort in theater de Flint. Die avond bleek het laatste orgelconcert ooit van Shay en Axel te zijn geweest. Shay was een prototype van een over-enthousiaste pinksterbroeder. Praise the Lord at all and anytime. Hij kon praten als Brugman: als 's nachts zijn gebit in het waterbakje ging, dan klepperde het de hele nacht gewoon door.
28. Commercie en Concert
Het showprogramma was eerst altijd een wat commerciëlere demonstratie en uitleg van de diverse Hammonds gevolgd door een concertje van mijzelf. Na de pauze kwamen dan Shay en Axel. We deden in mijn eerste gedeelte altijd een demonstratie van de automatische begeleiding.
29. Dansen
Het orgel speelde dan van zichzelf, geheel automatisch: dat is waar nu met alle Midi mogelijkheden niemand meer van opkijkt, maar toen was het een mirakel van de bovenste plank. Ondertussen zocht ik (zorgvuldig) een mooie dame van de voorste rij om enkele danspasjes mee te maken onder luid applaus van het publiek.
30. Dealerreis Hammond en Leslie USA
In 1980 hebben we een dealerreis georganiseerd naar de fabrieken van Hammond in Chicago en naar Leslie in Los Angeles. Na het realiseren van een bepaalde omzet kregen de dealers dan een gratis ticket. Enige reis geweest waar Ed Weber en ook Hans en
Angela Sicking met nog zo'n twintigtal van mijn dealers mee waren.
Eerst naar de fabriek in Chicago en vervolgens naar Leslie in Californie (Pasadena) Vanzelf werden gelijktijdig alle highlights in de regio bezocht zoals Disneyland etc.
Toen zijn we ook nog even bij Shay en Lauren Torrent geweest in Santa Barbara met Hans en Angela Sicking.
31. Problemen
In het begin liep het met Hammond best wel heel goed, maar doordat er moeilijkheden dreigden in Chicago hebben ze de bedrijvigheid hier ook afgebouwd. Eerst werd de productie bij Hammond Europe opgedoekt en gecentraliseerd in Japan bij Nihon Hammond in Hamamatsu en vanzelf in Chicago.
32. Technische problemen
De kwaliteit uit Chicago liet toen veel te wensen over. Laat staan die van de in België geproduceerde orgels. Ik heb met Gerard van Dijk van Staffhorst (hoofd Technische Dienst) wat af zitten zweten bij en met die rotdingen. Bovendien hebben we ons de mikmak gesjouwd met die onwijs zware Hammonds.