Aart van de Beek
CARRIERE EN LOOPBAAN in de muziek industrie
Deel 3
33. Hammond Japan
De Japanse Hammonds waren echter van uitstekende technische en muzikale kwaliteit en ook de kwaliteit van de in Amerika gebouwde instrumenten werd allengs beter.
Evenwel ging het met de orgelindustrie wereldwijd bergafwaarts en er waren inmiddels keyboardjes op de markt gekomen. Mw. Loewenberg-Domp de toenmalige importrice van Yamaha, meende dat er in de toekomst nu pas echt aantallen orgels verkocht gingen worden. Dat is niet uitgekomen helaas. Bovendien was de orgelhausse een tijdsverschijnsel. Er kwamen andere hobby’s in de plaats, wellicht mede doordat wij in de industrie altijd gezegd hebben, orgelspelen is gemakkelijk. Nou, velen van de mensen die met orgellessen begonnen waren kwamen er echt wel achter dat orgelspelen en muziek maken in het algemeen toch niet zo eenvoudig was als men (in de handel) wel wilde voorstellen.
34. Hammond weg uit Maarssen
Hammond ging dus weg uit Maarssen en ik moest vanuit huis werken met als hoofdkantoor opnieuw Antwerpen. Ik zag natuurlijk wel dat de één na de ander ontslagen werd in België en zag de bui voor mij ook wel hangen.
35. Nobody can touch us
Hammond was tot midden/eind zeventig verreweg de grootste uit de industrie en had een hoog welhaast elitair imago. Hammond, dat was het. Het was al een eer op de stand te (mogen) verblijven. Je kunt het vergelijken met de Autorai: als je bij Hessing (nu sinds 2012 Louwman exclusive cars) naar een Rolls-Royce wilde kijken werd je speciaal toegelaten. Het gewone publiek bleef achter de prachtige afscheiding. Zo was het ook bij Hammond op beurzen en dergelijke. Er mag natuurlijk ook niet vergeten worden, dat het dure instrumenten waren, die eigenlijk voornamelijk door de betere verdienende laag van de bevolking kon worden aangeschaft. De gemiddelde Hammond koper had toen al minstens een Mercedes op de oprijlaan van zijn vrijstaande villa staan.
Bij Hammond in Chicago hadden ze in de hoogtijdagen van het orgel alleen al in de Research & Development afdeling meer dan 1200 mensen werken. Met een dagproductie van meer dan 300 units.
36. Kawai
Inmiddels importeerde Hammond Benelux ook de instrumenten van Kawai uit Japan.
Daardoor heb ik ook voor Kawai, voordat ik bij Hammond in vaste dienst kwam, geregeld in Europa concerten en dealershows gegeven.
37. Weg bij Hammond
Wel heb ik veel hartzeer gehad dat ik bij mijn eerste liefde, hetgeen Hammond toch was, moest vertrekken. Hammond USA werd uiteindelijk gesloten en geliquideerd. Wat overbleef werd verkocht aan een Australische ondernemer genaamd Noel Crabbe, die destijds ook een Hammond importeur was aldaar. Doch deze transactie heeft ook hem niet veel geluk gebracht.
38. Roland
Net nog voor het eind van mijn carrière bij Hammond kregen we de import van Roland aangeboden, want de grote man van wat Roland zou worden, een zekere heer Itukaro Kakahashi had de latere Hammond X 5 ontworpen en al onder de naam Ace Tone op de markt gebracht. Ace Tone is dus op/overgegaan in Roland waarbij de Ace Tone instrumenten onder de Hammond vlag kwamen. Uiteindelijk werd de Ace Tone portable met enkele wijzigingen in uitvoering geleverd als de Hammond X 5.
Roland maakte vnl. orkest- apparatuur en was op de hoogte van de moeilijke situatie binnen Hammond en zag zijn kans schoon om de vroegere wereldwijde Hammond importeurs ook de import en distributie van Roland aan te bieden, omdat hij er terecht van uitging, dat die importeurs naast het afkalvende Hammond wel wat andere producten erbij konden gebruiken. Zodoende heb ik ook nog Roland vertegenwoordigd in Nederland, alhoewel die orkestwereld een totaal andere wereld was en wel een zodanige wereld waarin ik me eigenlijk niet echt thuis voelde.
39. Goldschmeding
Na de Hammond periode heb ik negen maanden gewerkt bij Goldschmeding in Amsterdam en soms tijdelijk in hun filialen te Haarlem, Purmerend, Den Helder of Hilversum.
Goldschmeding was een instituut: een oud bedrijf met heel veel historie doch ook zeer traditioneel, waarbij helaas dat traditionalisme leek te gaan opbreken in de veranderende tijden begin tachtiger jaren. Goldschmeding was Hammond dealer en daardoor was er al een relatie ontstaan. Bovendien was de directeur van Goldschmeding een zekere Heer Joop Vasseur, met wie in ons gezin al een link bestond. Joop Vasseur, was directeur naast Mr. Ton Goldschmeding, de enige overgebleven broer na de nimmer opgeloste moord op de andere directeur Goldschmeding.
Mijn loopbaan bij Goldschmeding was echter van korte duur, omdat ik nogal opliep tegen de oude tradities en vastgeroeste gewoontes binnen het bedrijf. Een balans tussen nieuwe bezems vegen schoon en oude bezems kennen de hoekjes was niet te vinden. Ik werd veelal ingezet tussen de filialen en bij activiteiten, waaronder de kerstshow in de Bijenkorf te Amsterdam en de grote Steinway show in Amsterdam.
40. Steinway
Mijn liefde voor Steinway is in ieder geval ontwikkeld bij Goldschmeding. Daar heb ik aan Freddy Heineken, juist voordat hij werd gekidnapt, nog een Steinway B 211 verkocht. Er mocht evenwel geen reclame van het bedrijf op de vleugel. Hij wilde wel een bankje gratis maar verder geen korting, onder het verklarende feit, dat als men een krat Heineken kocht, men ook geen flesje gratis kreeg. De dag van de levering belt Heineken me op en zegt: we hadden toch afgesproken geen reclame van het bedrijf Goldschmeding. Jazeker, bevestigde ik.
Waarom zit er dan toch een koperen naamplaatje gespijkerd in het hoogglans zwarte bovenblad? Nou, ik kan u verklappen, dat heeft het nodige gekost aan reparatie: bovenblad terug naar de fabriek in Hamburg om de spijkergaatjes weg te werken. Wat een onnodige kosten. Het stond goed en duidelijk op de orderbon vermeld.
Inmiddels gingen er al geruchten dat de aandeelhouders van Goldschmeding (o.a. Frits Goldschmeding, de grote man van Randstad uitzendbureaus) niet veel heil meer zagen in die "toeterwinkel" wegens te beperkt rendement. Vandaar dat men dreigde de firma te liquideren. Goldschmeding is uiteindelijk dan ook niet failliet gegaan maar gewoon opgeheven, geliquideerd.
41. Okura Show
Kort voor mijn vertrek bij Hammond hebben we met Goldschmeding nog een heel grote, tweedaagse show in Hotel Okura gehad samen met Domp, de Yamaha importeur, ook samen met Ruud Jansen. Geweldige show geweest met veel belangstelling en goede resultaten.
Tijdens die show ben ik medeplichtig geweest aan de liefde die was ontloken tussen Erik Visser en Romy Jansen. Ik was zo gezegd getuige van het prille geluk. Die Erik Visser is nu sales manager bij Roland. U ziet dus dat ik nogal wat op mijn geweten heb. Goldschmeding is vervolgens opgegaan in en voortgezet door een aantal Goldschmeding werknemers onder de naam Clavis in Amsterdam en Utrecht/Nieuwegein.
42. Naar Kawai
Tijdens mijn activiteiten voor Goldschmeding deed Kawai-Japan me een aanbieding, want hun Nederlandse importeurs Bol en Rinkel waren failliet gegaan. Zoals gemeld lagen er al kontakten via Hammond tussen Kawai en ondergetekende. Ik was dus geen geheel onbekende voor de Japanners.
Kawai wilde nu zelf een eigen vestiging in Nederland hebben na het debacle van een faillissement. Er werd een zekere Ogura naar Nederland gestuurd, die directeur zou worden. Voordien waren er al twee Japanners bij ons geweest of ik wellicht geïnteresseerd zou zijn bij Kawai Nederland (inclusief het bewerken van België) als sales manager in dienst te treden.
Hieronder:
Mr. Katsuo Ogura, nu export directeur van Kawai Japan en voorheen directeur Kawai Nederland en directeur Kawai Europa Duitsland met Aart van de Beek op de Messe 2012
43. Kawai Nederland B.V.
Door Kawai-Nederland BV werd kantoor gehouden in het voormalige pand van de vroegere importeurs Bol en Rinkel aan de Energiestraat in Naarden, waar de restanten van de failliete boedel zich bevonden aangezien hun oude firma daar was gevestigd. Er werd een secretaresse gezocht en naar mijn voorkeur gevonden in Irma van den Bosch, mijn vroegere Hammond secretaresse, die inmiddels de muziekhandel aardig had leren kennen en dus de uitgelezen kandidaat was. Door Ogura hebben we in ieder geval de liefde voor de Japanse keuken opgevat.
44. North Sea Jazz Festival
Het North Sea Jazz Festival in Den Haag voorzagen we van Kawai vleugels. Uit prestige overwegingen was dat op zich al heel leuk vanwege de vele bezoekers en TV uitzendingen, maar ik kreeg dan ook een stage pas, zodat je met vele beroemdheden op en achter de bühne kon kennis maken. Dat was te gek. Het Festival vond altijd in de zomer plaats, bloedheet en overvol.
We hadden in het Congrescentrum in Den Haag waar het Festival plaatsvond een eigen stand. De instrumenten voor de artiesten en de oefeninstrumenten moesten steeds zondagnacht na de laatste voorstelling opgehaald worden.
45. Naar Domp
Ben Schilperoort, de directeur van Domp belde me op. Hij wilde wel eens praten. Nu voel je wel op je klompen aan als je belangrijkste concurrent met je wil praten, dat daar dan altijd wat meer achter steekt. Er werd een afspraak gemaakt dat we elkaar een bepaalde dag zouden ontmoeten in het Bilderberg Hotel aan de A 2 bij Vinkeveen. Deze gesprekken hebben geleid tot mijn aanstelling als sales manager Yamaha, met als zwaartepunt de instrumenten met een stekker, d.w.z. alle toetsinstrumenten die op elektriciteit werkten.
46. De omschakeling
Yamaha was mijn belangrijkste concurrent bij Hammond en bij Kawai. Ik heb me dan ook altijd tegen dat fabrikaat verzet. Nu ging ik er werken. Dat was wel even wennen en omschakelen, mag ik wel zeggen. Goede raad was hier ook al duur: het ging bergafwaarts in onze industrie, banen lagen niet voor het opscheppen en er moest toch ook brood op de plank komen, zeker nu ik inmiddels gescheiden was.
47. Domp Mijdrecht
Domp, de Yamaha importeur was gevestigd in Mijdrecht. In het begin voelde ik mij daar wel wat onwennig, maar nadat ik in onze industrie vrijwel altijd alleen had gepionierd, was het een verademing dat ik voor het eerst echte collegae had en met hen van gedachten kon wisselen. Want zij kenden dezelfde problematieken in de branche en nu kon je eens gezamenlijk overleggen als je ergens bepaalde oplossingen moest aandragen.
Ogura van Kawai was weliswaar zeer bij de tijd, maar kon net als vele Japanners niet tussen de regels door lezen of dingen oppikken die nou net NIET door je klanten gezegd werden, zeg maar, sfeer proeven. Dus was het wel eens moeilijk om je ei kwijt te raken en dat leek mij beter te gaan met een Nederlands bedrijf met een Nederlandse directeur die ook de Nederlandse muziekhandelcultuur kende en vooral begreep.
48. Domp zonder Yamaha
Nadat ik mijn plekje had verworven en gewend was bij Domp, c.q. dat men aan mij gewend was, heb ik het daar zeer plezierig gehad, tot aan het faillissement van Domp, dat ontstond doordat Yamaha Japan op het feest van het honderdjarig bestaan (fijntjes) mededeelde, dat Domp de import van het Yamaha programma kwijt zou raken, aangezien ze een eigen vestiging wilden openen, geheel volgens de gang van zaken zoals dat met andere importeurs in Europa was gegaan of stond te gebeuren.
Aangezien Domp vrijwel geheel afhankelijk was van Yamaha, had het bedrijf Domp ondanks verwoede pogingen andere importen te verwerven geen levensvatbaarheid meer. De benen waren zogezegd onder het bedrijf vandaan gezaagd. Want een agent/importeur bestaat dankzij de middelmaat: als ze het te goed doen, dan neemt de fabrikant de touwtjes zelf wel in handen en doen ze het te slecht, dan zoekt de fabrikant een andere agent of nemen ze de import zelf ter hand. Een agent/importeur zit dus altijd tussen twee vuren in. Als Domp inderdaad Yamaha zou kwijtraken, dan was er een groot probleem, begreep ik wel. Dat betekende dat ik weer op straat zou kunnen komen te staan.
49. Louis van Dijk en Pim Jacobs
Bij Domp was ik verantwoordelijk voor alle Yamaha producten waar een stekker aan zaten: orgels, keyboards, digitale piano’s en de Content klassieke orgels, die ook door Domp werden vertegenwoordigd.
Op 26 november 1998 was ik in Goes een show aan het voorbereiden met de gevleugelde vrienden Pim Jacobs en Louis van Dijk.
Een reclamebord viel om en in een reflex steek je je handen uit, doch liep daar een enorme snee in mijn middelvinger op. Louis van Dijk pakte mijn autosleutels en reed mij met mijn eigen auto onmiddellijk naar het ziekenhuis in Goes, alwaar e.e.a. gehecht werd in bijzijn van een zeer ontdane Louis, want hij merkte later nog op, dat een muzikant zijn vingers nooit mag beschadigen. Hij bestierf zowat duizend doden bij mijn aanblik. Ik heb er gelukkig verder niets van overgehouden.
50. Miyatake
Ongeveer driekwart jaar voor het aanstaande doch op dat moment onvermoede faillissement van Domp, nam mijn oude strijdmakker Mr. Miyatake van Nihon Hammond Japan, weer contact met me op. Deze Miyatake kende ik al vele jaren vanuit mijn Hammond verleden. Miyatake heeft Nihon Hammond in Japan voortgezet na het sluiten van Chicago in samenwerking met de al eerder genoemde Noel Crabbe, die de rechten voor de naam had verworven. De één was dus tot de ander veroordeeld. Als je wel een naam hebt, maar geen productieapparaat, dan heb je nog niets. Daarnaast wilde Miyatake graag de Hammond naam behouden voor de Japanse producten.
51. Naar Los Angeles
Op gegeven moment kwam er dus post bij ons privé over een serie nieuw ontwikkelde Hammond orgels met alles erop en eraan, zo het zich liet aanzien geheel naar de eisen van de tijd. Met deze info ben ik naar Ben Schilperoort, de Domp directeur gegaan, of dit wellicht iets voor ons was, nog geheel onkundig wat Yamaha al besloten had en Ben al wist. Het leek een geschenk uit de hemel.
Op naar de Namm show in Los Angeles om de mogelijkheden te bestuderen om de Hammond import weer op te nemen via Domp, die wel degelijk een zeer goede naam had in de muziekindustrie. Inmiddels werd langzamerhand algemeen bekend werd dat Domp Yamaha zou kwijtraken en andere producten zou gaan voeren.
Het is achteraf vreemd vast te stellen, dat ik bij Hammond en de andere fabrikaten, die ik vertegenwoordigd heb altijd sterk tegen Domp in casu Yamaha heb gevochten. Domp raakt Yamaha kwijt en neemt dankzij mij Hammond op in zijn programma. Ondertussen ben ik bij Domp gekomen en krijg daar mijn oude product weer onder beheer. Niemand in de muziekindustrie had dat als zodanig kunnen bevroeden. Net zo min als een faillissement van Domp. Domp kon gewoon niet failliet.
52. Domp Hammond importeur
Na diverse besprekingen werd het sein op groen gezet en werd Domp de officiële importeur voor Hammond. Inmiddels trok ik als vanouds weer het land in en organiseerde overal Hammond shows, bij dealers en in allerlei zaaltjes en hotels, kortom alles wat ik voor de promotie en verkoop diende te ondernemen.
53. Siem Lassche
Siem Lassche, destijds verantwoordelijk voor de Yamaha piano's en vleugels, zocht meer en meer toenadering tot mij (wegens mijn goede kontakten bij Hammond) wetende wat ons boven het hoofd hing.
We zaten avond aan avond bij elkaar om een politiek te bespreken en te beslissen hoe we ons zouden opstellen en welke merken wij beiden wensten te representeren in een nieuwe firma die we zouden gaan opstarten.
De relatie en het begrip groeide toen zeer wel tussen ons beiden. Samen hebben we terwijl we nog werkzaam waren bij Domp enkele vrije dagen opgenomen en zijn we op eigen kosten binnen één week naar Japan en daarna nog eens in één weekend op en neer naar Chicago nadat ik maandag in Zurich, dinsdag in Rome, woensdag in Barcelona, donderdag in Braga (Portugal) en vrijdag in Parijs was geweest, stond ik de volgende dag weer op Schiphol, nu klaar om naar Chicago te gaan. Enigszins vermoeiend, dat wel. En zonder slapen de volgende maandagmorgen om negen uur gewoon weer op kantoor in Mijdrecht, rechtstreeks komend vanaf Schiphol.
54. Ontslag bij Domp
Ondertussen had ik met Peter van Arenthals, een vriendje die een groot accountants kantoor had, de situatie uitvoerig besproken en veel nuttige adviezen van hem gekregen, leidende tot een bezoek van mij met Siem Lassche en Peter van Arenthals aan het kantoor in Amsterdam dat de naam van laatstgenoemde nog steeds droeg.
55. Sanering
Domp had nog behoorlijk veel Yamaha voorraad en daarom werden een aantal winkels overgenomen. De Rijken en de Lange groep ontstond op die wijze uit tien dealers, waaronder Grand Piano Amsterdam als de kroon op het werk. Het geheel kwam onder leiding van Siem Lassche. In dit GPA op de Prinsengracht naast Christofori stonden van de diverse merken vleugels drie identieke typen ter vergelijking beschikbaar en dat was een niet eerdere vertoond unicum. De verkoop liep daar dan ook uitstekend, tot en met Steinway toe.
56. Domp failliet
Ondanks alle initiatieven was Domp niet meer te redden. Ondertussen was Ben Schilperoort ernstig ziek geworden, net in deze roerige tijd en hij overleed, naar ik meen, op drieënveertig jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Alleen Peter Baartmans, de begaafde Yamaha demonstrateur had geen vast Domp contract en zodoende is hij bij Yamaha in dienst gebleven.
57. Hammond Suzuki Europe
Uiteindelijk stelde Hammond tot onze grote verrassing en vreugde voor dat Hammond een eigen Europese vestiging wenste te openen, want ze hadden de buik vol van onafhankelijke distributeurs. Wij moesten een marketing rapport maken en tijdens opnieuw een bezoek aan Japan met Hans Cools, die de juridische, fiscale en feitelijke opstart van het bedrijf zou gaan verzorgen werd e.e.a beklonken. Hammond wilde de distributie zelf ter hand nemen met een locale bemanning, terwijl ze toestonden om ook andere merken op te nemen onder de Hammond Suzuki Europe vlag.
Siemen Lassche, Directeur van Hammond Suzuki Europe hieronder geportretteerd
zou algemeen directeur worden, ikzelf sales director. Dirk Mertens, de zoon van de oorspronkelijke importeur in België, zou financieel directeur worden.
58. Hammond Suzuki Europe te Vianen
Aldus werd besloten en de oprichting van Hammond Suzuki Europe in Vianen, met Hammond, Leslie, Suzuki kleininstrumenten, Content en Daewoo (Royale) piano's als productgroepen was een feit
59. Jan Kok
Onze technieker Jan Kok, een zeer gewaardeerde collega, was ook meegekomen van Domp. Hieronder een foto van Jan, de harde werker die voor alle klanten klaar staat.
Inmiddels was de Hammond XB2, een portable, professioneel instrument op de markt gekomen en die verkocht heel goed.
60. Casio
Er waren wat meningsverschillen binnen de Hammond organisatie die aanleiding gaven om me op mijn positie te beraden.
Op 1 mei 1992 ben ik dan ook als gevolg van e.e.a. bij Casio in Amsterdam WTC bij de fabrieksvestiging voor dit deel van de wereld in dienst getreden.
Casio Europe in het WTC te Amsterdam aan de A 10.
Ik werd verantwoordelijk voor de verkoop van Casio muziekinstrumenten aan voornamelijk de Europese en Midden Oosten importeurs. Ondertussen werd ik door de heren Hamamatsu en Itonaga geïntroduceerd bij de verschillende distributeurs in Europa en kon ik me goed inwerken op kantoor.
61. Vaste aanstelling
Ook hier was de vergadercultuur groots en volgens de beste Japanse tradities. De vreugde was echter van korte duur. Na net een maand in dienst te zijn geweest moest ik op kantoor komen bij de hoofddirecteur Dhr. Oloffson, die mededeelde dat Japan had besloten de Amsterdamse exportvestiging te sluiten en alles te centraliseren in Japan, met kleinere verkoopkantoortjes per land. Dus ik stond zogezegd weer op straat.
62. Bert Foppen
Toen ik bij Hammond Vianen wegging, was Bert Foppen van Content daar niet zo happy mee. Content was dan ook om begrijpelijke redenen niet de eerste prioritiet bij Hammond, dat was het eigen product natuurlijk wel en al het andere kwam op een tweede plaats.
Op het moment dat Casio zich bij mij aandiende had Bert Foppen zich al laten ontvallen, "waarom heb je niet eens bij mij geïnformeerd naar de mogelijkheden bij ons".
63. Content orgels
Dus contact gezocht met Bert Foppen en uiteindelijk 14 september 1992 bij Content in dienst getreden. Mijn eerste taak was dus eerst Nederland, vervolgens het gehele Europese vasteland en daarna de andere exportlanden uit te bouwen.
De dealers in de Benelux, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en Frankrijk zouden door mij bezocht worden en de rest zou opgebouwd worden via beurzen in Frankfurt, Parijs enz.
Wat heb ik een kilometers gereden zeker de eerste jaren bij Content, niet te kort.
Eerst toen kwam ik er achter hoe groot bijv. Frankrijk wel was. Ik had op slag te doen met de rijders van de Tour de France, achterlijke batten op hun fietsie, die dat achterlijk grote land door gingen crossen en dan ook nog zo snel mogelijk tegen die rotbergen op. Stapelgek. Dat had m.i. niets met sport te maken als je die asgrauwe afgepeigerde gezichten zag. Maar goed, ieder zijn lol.
Het bijna afgebouwde nieuwe pand van Content aan de Marienhoef in Ermelo, kort voor de oplevering in 2009.
64 Lada GTI
Op een gegeven moment was ik voor Content met mijn vrouw Joke onderweg in voormalig Oost Duitsland, nog niet zo lang nadat de Muur gevallen was. Voor ons rijdt op die eindeloze betonwegen een Lada, continu op de linker weghelft.
Ik seinen met de koplampen. Mag niet in Duitsland.
Richtingaanwijzer naar links en op zijn bumper. Mag allebei ook niet in Duitsland.
Uiteindelijk proberen we er rechts voorbij te komen. Mag al helemaal niet in Duitsland.
Inmiddels reden we ruim over de 120 km per uur. Mag niet in vm. Oost Duitsland.
Ik 140. De Lada ook.
Ik 160. Die Lada ook.
Ik 180. Gloeiende!! Die stink Lada ook.
Ondertussen wees die knakker in de Lada al naar mij, hetgeen vanzelf door mij genegeerd werd, cq. beantwoord werd met de bekende derde vinger omhoog. Mag ook niet in Duitsland.
En 180 km per uur al helemaal niet. Maar hij hield me bij in die stomme Lada.
Dit was nota bene een Lada GTI-XLR-TGI-VR en wat voor letters nog meer.
Ondertussen scheurde er ook al een Calibra achter ons aan. Zwaailichten.
Onze helft van de weg was even verderop geheel afgezet. In die Lada en in die Calibra zaten stille Willies. Wij dus toch maar gestopt voor die blokkade, want anders gaf het nog meer rommel.
Uit de Calibra kwam een politieagente op ons afgestormd en ze uitte zich zodanig tegen ons dat je meende dat we de grootste criminelen waren en het leek of ons laatste uurtje geslagen had. Wat een ondeugden van de ergste (communistische) soort. Ik zou nog liever in een nog lager bij de gronds taalgebruik willen schrijven. Ik kan u zeggen dat er weinig hoogstaande gedachten bij me waren op dat moment.
Zou het concentratiekamp ons wachten? Autopapieren inleveren. Voor de auto wachten.
Wij al rekenen hoeveel ons te wachten stond aan boete. Dat zou niet te weinig zijn.
Dat klopte ook en Duits geld cash had ik niet of nauwelijks bij me, omdat we alles doorgaans alleen met creditcards betaalden. Dus de politie aangeboden, dat we maar naar een tankstation moesten gaan om te wisselen o.i.d.
Groot politie overleg. De één na de ander verdween en op een gegeven moment drukte de Lada rijder ons de papieren weer in de hand. Wegwezen hier, snauwde hij ons toe.
Ik begreep hem niet. Fahren!!!!!! En ik kon toch aardig Duits kletsen…
We keken elkaar aan en reden weg.
Omdat we geen cash bij ons hadden ontsnapten we de dans. Met creditcards konden ze niets beginnen, want dat kon bewezen worden, want ik wilde hoe dan ook een Quittung.
Ze konden geen Quittung geven en wilden uitsluitend cash, want dat was het extra zakcentje om hun magere salarissen wat op te krikken, die ondeugden.
Meestal zochten ze alleen buitenlanders en de manier waarop ze o.a. dat extra geld probeerden te verdienen is uitvoerig hiervoor beschreven.
65. Willem Hendrik Zwart
Eén van de beslist aardige en ook nuchtere organisten was m.i. Willem Hendrik Zwart, die tot twee weken voor zijn overlijden in 1997 nog bij ons in de fabriek was. Een integer man zonder allerlei poeha en flauwekul, die onze D 2600 destijds voor de handel heeft geïntroduceerd. Ik heb het genoegen gehad veel organisten te mogen ontmoeten, maar ik heb wel wat met de Familie Zwart, dat is wel de muziek die me wat doet.
66. Herman Witter
Bij Content heb ik weer contact gekregen met Herman Witter, mijn vroegere buurjongen en vriendje van thuis uit de Wilhelminastraat. Hij heeft voor ons opnamen gemaakt, die dan bij folderaanvragen meegestuurd werden naar toekomstige klanten, zodat thuis ook een indruk gekregen worden van onze orgels.
67. CD opname
Tijdens de nachtelijke opnamen in de Grote of St Nicolaaskerk (de kerk zonder de torenspits) in Elburg begon het te onweren. Je hebt geen idee hoe (relatief) hard onweer in een verstilde stad en in een stille kerk kan klinken. Elk ritseltje stond op de opnamen, zodat we die nacht in de kerk veel geduld moesten oefenen en hopelijk iets geduld leerden.
68. Werken bij Content
Het kicken op een populair, cq. jazz orgel is toch van een andere orde als concerteren op een klassiek orgel. Ik meen in alle bescheidenheid dat ik met best wel heel redelijk heb kunnen redden op demo's en shows van Content, doch wanneer van mij gevraagd werd klassieke literatuur te spelen, ofwel Triosonates van Bach en dergelijk werk, ik dringend tot beslist niet thuis moest geven om redenen van lijfsbehoud.
Bij mijn terugkeer bij Content is de cirkel weer rond. Ik werk weer samen met Dhr. Bert Foppen, mijn collega van het eerste uur destijds bij de Riha.
Dealer Bernard Chiaramonti van Plein Orgue in Parijs, Directeur eigenaar Bert Foppen en Ing. Koos Hiemstra, R&D (vlnr)
Daarmee ben ik eigenlijk terug bij mijn roots, waar het allemaal mee begonnen is: traditionele klassieke orgels voor kerk en thuis.
Bij Content onderhoud ik samen met een collega alle externe kontakten van de fabriek en doe demonstraties in binnen en buitenland.
Ook is de draad met Hammond weer opgepakt, die bij Content een serie klassieke orgels laat bouwen met Amerikaanse specificaties. Zo heeft de rode draad die Hammond in mijn leven was en is een nieuw en onverwacht vervolg gekregen.