KEITH BECKINGHAM

Voormalig demonstrateur en vice-president Hammond

Tekst: Frank Boerrigter
Artikel uit Turning Wheel 2009-4

Onze gasten op de komende ledendag vertegenwoordigen delen van de geschiedenis van het Hammondorgel. De Engelsman Keith Beckingham is uitgenodigd om de eerste jaren voor zijn rekening te nemen.

Keith Beckingham speelde na een auditie in 1958 in verschillende theaters, waar hij te boek stond als 'The wonderboy organist'. Hij speelt inmiddels meer dan 50 jaar voor publiek over de hele wereld en daarnaast heeft hij een eigen muziekwinkel in Cheltenham, Gloucestershire.
 

Keith Beckingham is niet louter een Hammondorganist. Zo heeft hij ook cd's opgenomen op Wurlitzers.
Meer dan 25 jaar heeft Keith Beckingham gewerkt voor Hammond door het geven van demonstratieconcerten. 
Maar hij klom verder en schopte het tot vice-president bij de exportafdeling in Chicago en ook managementleider voor Hammond in het Verenigd Koninkrijk.

Beleidskeuze rond de Lesliebox

Hoe heeft hij die tijd ervaren? Had hij bijvoorbeeld te maken met Laurence Hammond's eigen afkeer van Leslieboxen?
Hoewel Keith Laurens Hammond nooit ontmoet heeft – die was al overleden toen hij toetrad tot de onderneming – heeft hij wel degelijk met dat probleem te maken gehad. 
De fabriek had aanvankelijk de keus gemaakt niets met Leslieboxen van doen te willen hebben. Dat is volgens Beckingham niet de schuld van Laurens Hammond alleen. De corporatie heeft dat beleid voortgezet.




Toch waren er wel degelijk contacten tussen de Hammond Company en Leslie: in een café tegenover de fabriek kwamen wel eens Hammond medewerkers.
Er stond daar ook een Hammond en regelmatig werd er een Lesliespeaker aangekoppeld. Het gebeurde zo dat medewekers van Hammond in aanraking kwamen met 'De Sound' en die werden enthousiast. De fabriek reageerde nog niet positief. De beleidskeuze was immers al gemaakt.




Beckingham was in Engeland betrokken bij de import van Hammond, maar werd op den duur ook importeur van Leslie. Amerika was daar niet heel blij mee, maar het verhaal liep goed af: Hammond zwichtte voor de populariteit en bracht in de jaren zestig modellen uit met een ingebouwde Leslie speaker. Dat was een beginnetje.

Hammond en de concurrentie

De Hammond was een unieke uitvinding. Hoewel er meer instrumentenbouwers waren die met hun vindingen op de proppen kwamen bleef een Hammondorgel een hammondorgel. Na WOII kon de corporatie niet bijblijven met de vraag naar instrumenten. Wereldwijd werden orders geplaatst. 



In de jaren vijftig bracht Hammond een soort synthesizer met buizen op de markt, de Solovox.
Men had de voor dat instrument uitgedachte elektronische generatorcircuits gepatenteerd. Baldwin had een soortgelijk instrument ontworpen en was verplicht de naam Hammond te vermelden vanwege het gebruikte schakelcircuit.
Maar uiteindelijk, om de handel gezond te houden, moest er worden gekozen voor het behoud van een patent, terwijl het andere werd losgelaten. De keuze viel toen op de vertrouwde toonwielgenerator.

Opkomst synthesizers

Echte concurrentie kwam pas eind jaren zeventig. Synthesizers werden steeds populairder. Ook orgel- en Hammondachtige instrumenten verschenen. Hammond verloor iets van zijn unieke uitstraling. De toonwielgenerator werd niet langer geproduceerd, instrumenten van deze tijd waren elektronisch. Andere fabrikanten hadden soms agressievere marketingstrategieën dan Hammond. Bovendien verloren veel muzikanten hun interesse. De jaren tachtig waren relatief Hammond-arm. Daarna kwam de interesse terug, maar toen was de oorspronkelijke Hammondcorporatie er al niet meer.

Keith is een bijzonder correcte en nette speler, alles mooi afgewerkt, geen enkel slordigheidje is te bespeuren. Hij is zeer gewaardeerd inzake het middle of the road tot theatrale gebied waar hij met zijn inspirerende manier van spelen overal ter wereld liefhebbers heeft geraakt.  

er