Pat Bianchi

Pat Bianchi, die werd genomineerd als 'Rising Star' in Downbeat's 2015 Critic's Poll, is een van de meest vooraanstaande organisten op het hedendaagse orgeltoneel. Zijn beheersing van het instrument, harmonische dapperheid, rithmische intensiteit evenals zijn gevoeligheid en veelzijdigheid worden niet door velen geëvenaard. Zijn meest recente album: "A Higher Standard" is hier het bewijs van.


Wanneer Pat niet speelt met zijn eigen trio, speelt hij regelmatig met jazz gitaar icoon Pat Martino en NEA Jazz Master: de legendarische bebop saxofonist Lou Donaldson.

Bianchi, die  uit een zeer muzikale familie komt, begon orgel te spelen op 7 jarige leeftijd. In tegenstelling tot veel huidige organisten was piano was niet zijn eerste instrument. Hij zou vele uren doorbrengen achter een Farfisa Compact Duo die hij kreeg als kerstcadeau:

Pat achter de Farfisa, waarschijnlijk rond 1985:




Het samenspelen met zijn opa (Pat Bianchi - saxofonist), Richard Zona - trompettist en met zijn vader (Nick Bianchi - drummer) stond aan het begin van zijn muzikale ontwikkeling. Doordat zijn ouders Pat's grote en blijvende affiniteit voor muziek te zagen, schreven zij hem in voor een studie klassieke piano. Met behoud van een sterke interesse in het orgel, speelde hij reeds als 11 jarige een aantal van zijn eerste professionele optredens, waaronder optredens met dansbandjes rond zijn woonplaats Rochester, NY.

Hieronder moet rond 1986 geweest zijn:



Grappig genoeg speelde hij toen al, op de piano, de bas met zijn linkerhand. Dit was een vaardigheid, die hem goed later te pas zou komen in zijn muzikale (Hammond)leven.

Pat Bianchi schreef zich na zijn middelbare school in bij de Eastman School of Music voor voorbereidingsprogramma's voor piano en muziektheorie. Tegelijkertijd werd hij ook begeleid door tal van muzikanten in de "Rochester jazzscene" waaronder: pianisten Joe Galante en Perry Plyter, bassist Fred Stone, gitarist Dan Kodweis evenals saxofonisten Vince Finocchio en Pat Proietti. Bianchi deed nog steeds af en toe optredens op orgel, vaak op een Hammond M100.
Hier, zoals hij de M-100 letterlijk redde van de vuilnisbelt, inclusief de afgebroken toetsen:



En hier de M na een grondige revisie:


Hij had zichzelf nu ook geleerd om ook alle baslijnen op de pedalen te spelen, omdat je linkerhand-bas niet kon spelen op een spinet-model.

Na het afstuderen vervolgde Bianchi zijn studie aan het Berklee College of Music in Boston en studeerde af in 1998 met een "Bachelor of Music in Jazz Piano" certificaat in zijn zak. Kort na zijn afstuderen,  kreeg Bianchi een vaste job als huispianist van de beroemde El Chapultepec club in Denver. De "Pec", zoals dece club bekend staat bij de lokale bevolking, gaf Pat een kans om met grootheden als Red Holloway, Dakota Staton, Carl Fontana, Javon Jackson, Mark Elf, Bud Shank, Brad Leali, Pete Christlieb en Conte Candoli te spelen. Door gedurende drie jaar, zes avonden per week te spelen, verwierf Pat een belangrijke plaats in de "Denverse Jazz Scene".



Toen besloot  Bianchi met zijn optredens in de "The Pec" te stoppen en ging zich alleen nog focussen op het Hammond orgel. Hij maakte zijn nationale debuut als organist met  opnames als lid van het op Denver gebaseerde orgel trio "3osity". De nationale release van "Art of the Jazz Organ Trio" bracht Bianchi een nog bredere erkenning en een groter podium als "rijzende ster van het orgel".



Een kort optreden in New York zou snel volgen en Bianchi vestigde zich al snel op de concurrende scene van New York. Legendarische saxofonist Lou Donaldson nam onmiddellijk  kennis van de jonge organist. Donaldson zou hem inhuren als invallende organist voor Dr. Lonnie Smith als die een optreden niet kon doen. Op aanbeveling van saxofonist Javon Jackson ging Bianchi voor een week durende tour door Europa met drummer Alvin Queen. Pat zou vervolgens bijna twee jaar met Alvin blijven werken. Ook het optreden bij de groep "Queen's" zou niet alleen voorzien in een waardevolle leerschool voor Bianchi, maar zorgden ook voor belangrijke vriendschappen en muzikale relaties die zijn muzikale toekomst zeker zouden stellen.
Met deze "geshoppte B3 heet hij een flinke tijd gewerkt:



Echter, om persoonlijke redenen, besloot hij toch weer terug te keren naar Denver om daar toe te treden aan de faculteit van de Universiteit van Colorado in het "Boulder Jazz Studies Program". Gedurende deze tijd nam hij zijn eerste album op als bandleider, "East Coast Roots", met Mark Whitfield op gitaar en Byron Landham op drums. (Dit is een heimelijk gemaakte video tijdens de opnames). Tegelijkertijd begon  Bianchi  een nauwe samenwerking met drummer Ralph Peterson Jr. bij diverse projecten, waaronder voor het "The Unity Project" (een eerbetoon aan organist Larry Young en zijn album "Unity").


Hier boven zijn interesante "huis-opstelling":
In een kast van een "A "-model,werd het binnenste van een B2 geplaatst, samen met de Drawbar-rail van een B3, en een AO28 voorversterker.De "input stage" is van een Leslie 122, de output stage "is van een :Leslie 147"
Zijn Leslie is een 22H cabinet, waarin een gemodificeerde 51C versterker is ingebouwd

Bianchi keerde Bianchi terug naar New York en zocht zijn oude vrienden, zoals altsaxofonist Bruce Williams en tenorsaxofonist Adam Niewood weer op. Pat begon weer vaker op te treden en trad voor een periode van bijna anderhalf jaar officieel toe tot het "Lou Donaldson kwartet" in 2009 tot Pat in 2011 definitief terugkeerde naar zijn eigen trio. Bianchi kom je tegen op tal van opnames, zoals bij Tim Warfield's, "Sentimental Journey",


een follow-up van Warfield's opname "One For Shirley" (waarop hij ook verschijnt):


evenals gitarist Chuck Loeb's  CD "Plain And Simple". Bianchi bleef ook optreden met drummer Ralph Peterson Jr. om het "Unity Project" voort te zetten. Bianchi komt ook regelmatig voor op de Peterson CD "Outer Reaches". Spoedig maakte Bianchi zijn tweede opname als leider, "Back Home".


Deze opname werd gemaakt met Terell Stafford, Ralph Peterson Jr, Wayne Escoffery, Carmen Intorre Jr en Gilad Hekselman.



Bianchi heeft gewerkt met vele opmerkelijke artiesten waaronder: George Coleman, Randy Johnston, Lewis Nash, Houston Person, Tim Warfield, Terell Stafford, Mark Whitfield, Ed Cherry, Gary Thomas, Harvey Mason, Eric Marienthal, Byron Landham, Lou Donaldson, Till Bronner Brad Leali, Dave Stryker, Cecil Brooks III, Chuck Loeb, Christian McBride, Eric Alexander, Pete Bernstein, Jesse Davis, Vincent Herring, Ralph Peterson Jr, Kenny Washington, Jerry Weldon, Paul Bollenback, Sean Jones, Richie Cole, Ari Hoenig , Wayne Escoffery, Javon Jackson, Winard Harper, Greg Gisbert, Plas Johnson, John Hart, Bruce Williams, Adam Niewood, Bill Goodwin, Roseanna Vitro, Jonathan Kreisberg en vele anderen, een indrukwekkende lijst!

Hij speelde als organist op diverse merken, natuurlijk ook Hammond, maar is hedentendage een succesvol "endorsing artist" voor het bekende merk Key B. Hij gebruikt hier op een lekker swingende manier de KeybB Live.

Hierbij gebruikt hij ook de KeyB baspedalen en een door hem samengestelde "mindi-Leslie":
Het was van origine een Motion Sound MS145, maar hij haalde alle originele onderdelen eruit en plaatse er hi power versterkers, nieuwe drivers/speakers en een custom tube voorversterker. Hij haalt zo een stevige sound uit toch een niet zo grote kast, met een vette bas.

Pat: "Ik voel me erg gelukkig om met zoveel ongelooflijke muzikanten gespeeld te mogen hebben. Het is echt een ervaring geweest, die mij heeft gevormd, onderwezen en me inspiratie geeft voor de toekomst".

Hier is zijn discografie te zien.

Hier een opname van augustus 2008 met "The BE3 Trio"
Pat Bianchi (organ) Steve Kovalcheck (guitar) Jim White (drums)

Waarvan hier een mooie jazzwals: "Whistling Away The Dark"

Hier een onlangs opgenomen sessie met Mark Whitfield - Gitaar enByron Landham - Drums

Hier zijn heerlijke "Theme for Ernie" gepubliceerd op 29 mrt. 2013 met
Pat Bianchi (orgel), Mark Whitfield (gitaar) en  Byron Lanham (drums).