Super organiste Ethel Smith
Ethel Smith was ook wel bekend als Ethel Mae Smith, Ethel "Tootsie" Smith en Ethel Goldsmith en is wellicht een van de meest onderkende Hammond Organisten.
Qua speeltechniek en snelheid is zij absoluut de grootste, wat ze ongetwijfeld te danken heeft aan haar piano-ondergrond. Of haar muziek u aanspreekt is een ander verhaal, aangezien het de muziek keuze en de presentatie is van meer dan 70 jaar geleden.
Want ver voor het hele feest - met Jimmy Smith, Jacky Davis, "onze" eigen Cor Steyn en noem ze allemaal maar op - werd de grote rode loper der populariteit van het Hammond orgel al door deze vrouw uitgerold. Er bestaan gelukkig een veelheid aan opnames van haar, waarvan u straks zeker zult gaan zien en horen, die een deel van de zelfs meest doorgewinterde organisten terug zullen verwijzen naar de speeltafel.
Let wel, het gaat hier zeker niet over een ding als "stijl" of "smaak" want wat u nu voorgeschoteld krijgt, speelt zich in een totaal andere tijd af. De meesten van ons waren nog niet eens geboren.
We gaan eerst maar eens even terug in de historie:
ETHEL SMITH
Deze organiste verkocht meer dan 1.000.000 platen van Tico Tico!
Ze werd geboren in Pittsburgh op 22 november 1910.
Hier haar eerste prachtige opnames:
(een dubbeltje voor elke toets-aanslag en je bent binnen)
Hier een prachtige opname van het, later ge-her-arrangeerde Tico-Tico;
Hier is "smaak"en "voorkeur" even niet meer belangrijk;
het is gewoon de onnavolgbare snelheid en accuratesse,
waarmee ze dit nummer speeld; ( volgens mij óók nog "even" in As-mineur !!!
Kijk hier absoluut even:
Ethel Goldsmith (haar echte naam) was afgestudeerd aan de Carnegie Tech, waar ze in muziek en taal afstudeerde. Ethel sprak Frans, Portugees, Spaans, Italiaans en Duits. Haar instrument was de piano en tijdens haar eerste baan stond ze in de pub van een plaatselijk theater.
Ethel studeerde bij Caspar Koch, de vaste organist op het Skinner 452 orgel uit 1924 van Carnegie Hall Northside, Pittsburgh. Hij was daar 50(!) jaar organist.
Vervolgens ging Ethel mee in een Schubert show die "Pittsburgh" heette op een 28 weken durende tournee door de Verenigde Staten. In Californië vond ze een baan om een zangeres te begeleiden in een filmstudio. Om praktijkervaring op te doen bood ze haar diensten bij een lokale muziekwinkel aan als orgeldemonstratrice. Binnen een paar dagen kwamen veel klanten naar haar luisteren, omdat ze al snel een toptalent bleek achter het orgel. Ze werd al snel hier en daar geboekt als organist.
In 1949 brak ze uiteindelijk door. Ze had net vier weken opgetreden in Rio de Janeiro waar ze een zeer mooi salaris voor kreeg. Ze deed het méér dan goed en het management van de gelegenheid wilde haar voor langere tijd in dienst nemen. Maar op een avond, toen ze door een duistere buurt van Rio slenterde, hoorde ze een interessante beat. Het kwam van een combo die in de achterzaaltje van een "goedkope dance hall" speelde. Ze ging binnen en kwam in contact met de muzikanten tijdens hun pauze en vroeg wat ze aan het spelen waren. Niemand wist de naam of de componist maar wel, dat het liedje al héél lang gespeeld werd in Argentinië.
Vanaf dat moment gebruikte ze het nummer tijdens haar optredens in een door haar gemaakt arrangement voor Hammondorgel.
Haar publiek, meestal rijke Argentijnen en toeristen, had nog nooit gehoord van de melodie maar vond het fantastisch."Als de oorlog in Pearl Harbor er niet had gekomen", zegt Ethel, "had ik nog steeds daar gezeten". Maar toen de oorlog uitbrak adviseerde iedereen haar om terug te keren. Binnen de kortste keren was "Tico-Tico" een daverend succes in New York en Ethel werd overspoeld met aanvragen overal "háár" hit te spelen.
Ethel, die een sterke persoonlijkheid op en naast het podium was, had veel flair voor showmanship ,en kreeg naam in de show business, zelfs ook vér ,nadat "Tico-Tico" niet langer een hit meer was. Ze verdiende grote sommen geld door op de diverse podia en in films te verschijnen, als "Bathing Beauty" (1944) met Esther Williams:
http://www.tcm.com/mediaroom/video/74813/Bathing-Beauty-video-clip-Ethel-Smith-at-the-organ-.html
Waar ze déze BV voor gebruikte ! ;
Ze trad op in "George Whites scandals" (1945) en in "Cuban Pete" (1946) met Desi Arnaz.
Tussen 1944 en 1961 nam ze maar liefst 26 albums op:
Ethel Smith's Cha Cha Cha Album, Decca DL 8164
Christmas Music, Decca DL 8187
Galloping Fingers, Decca DL 8456
Latin From Manhattan, Decca DL 8457
Miss Smith Goes To Paris, Decca DL 8640
Dance To The Latin Rhythm's Of Ethel Smith, Decca DL 8712
Waltz With Me, Decca DL 8735
Lady Fingers, Decca DL 8744
Bright And Breezy, Decca DL 8799
Seated One Day At The Organ, Decca DL 78902
Bouquet Of The Blues, Decca DL 78955
Ethel Smith On Broadway, Decca DL 78993
Ethel Smith Swings Sweetly, Decca DL 74095
The Many Moods Of Ethel Smith, Decca DL 74145
Make Mine Hawaiian, Decca DL 74236
Lady Of Spain, Decca DL 74325
Rhythm Antics! Decca DL 74414
At The End Of A Perfect Day, Decca DL 74467
Hollywood Favorites, Decca DL 74618
Ethel Smith's Hit Party, Decca DL 74803
Ethel Smith, Vocalion VL 3669
Organ Holiday, Vocalion VL 73778
Silent Night-Holy Night, Vocalion VL 73882
Parade, MCA Coral CB 20021
Een aantal opnamen zijn inmiddels opnieuw uitgebracht op CD
Beroemde nummers van haar waren o.a.: "Brazil" ,
"The breeze and I"
"March of the toys" en de titelsong van TV-serie Garfield Goose and friends (Ethel's Monkey on a string)
Maar toppers waren ook: "Ms Fruit Salad Top" en "Blame it on the samba" https://www.youtube.com/watch?v=cWsyumTh14M van Walt Disney's Melody time.
Ralph bellamy:
Hieronder ten tijde van Broadway in "State of the Union" het net getrouwde paar.
Ethel en haar echtgenoot gingen wonen in het Ethelá Park Vendome apartement. In 1947 scheidde Bellamy van haar met de mededeling," dat hij niet de bedoeling had alimentatie te betalen aan zijn vrouw". Ethel verweet hem afstandelijkheid en beweerde dat hij zwaar dronk, dat hij humeurig was en zou zichzelf vaak opsluiten in zijn kamer. De organiste zei dat haar man jaloers was, als Ethel op hun feestjes en partijen de mééste aandacht kreeg. Bellamy betoogde dat ze er op stond, dat hij als hij een optreden had, binnen vijftien minuten na het laatste applaus binnen in huis moest zijn, anders vond hij een dichte deur. Enfin, allemaal héél gezellig zo te zien.
Bo was een andere man uit een totaal andere wereld. Hij stond ook bekend onder de naam: Bo Diddly, Ellas McDaniel, Otha Bates Ellas McDaniel, Ellas Bates, Bo Diddley. Hij werd geboren op 30 december 1928, en overleed op 2 juni 2008 in Archer.
Hij werd geboren als Ellas Bates, maar later nam hij de achternaam van zijn neef Gussie McDaniel, die heeft geholpen bij het opbouwen van z'n carriére. De exacte oorsprong van zijn artiestennaam is onbekend. Sommige bronnen zeggen dat hij hem opgedaan had tijdens het boksen, waar hij in zijn jonge jaren veel mee te doen had.
Anderen meldden, dat het een afleiding was van een simpel snaarinstrument, dat bekend stond onder de naam diddley-bow.
Diddley werd geboren in Mississippi en was opgegroeid in Chicago, waar hij in aanraking kwam met muziek, de blues in het bijzonder. Na studies op viool en trombone viel hij voor de elektrische gitaar. Diddley werkte meestal met vollédig rechthoekige, en meestal zelfgemaakte gitaren:
Zijn onderscheidende backbeat (soms beschreven als "shave and a hare-cut") leverde hem een platencontract op bij Chess Records. Hij had in 1955 zijn eerste hit met de song "Bo Diddley, I'm a man."
https://www.youtube.com/watch?v=z_AhO9fcJpQ
Hij had meerdere hits in de late jaren vijftig en begin jaren zestig, én verscheen op TV met Dick Clark en Ed Sullivan , door de enigszins agressieve beat, zijn suggestieve teksten en rauwe presentaties , waardoor hij ng meer invloedrijk en beroemd werd. Hij bleef optreden tot in de 21ste eeuw, en werd erkend als iemand die een grote invloed heeft gehad op kunstenaars, variërend van Buddy Holly tot aan The Rolling Stones. In 1987 werd hij opgenomen in de Rock 'n Roll Hall of Fame.
Dit huwelijk duurde van 1949 tot 1956, dus slechts 7 jaar. Ethel heeft uit geen enkel huwelijk ooit kinderen gehad en leefde verder de rest van haar leven in haar eentje.
Ze woonde op zichzelf en temidden van bekende buren, waaronder columnist Louis Sobol en zanger Arthur Tracy. Ze oefende nog véél op haar orgel en piano, maar ze werd ook zeer bedreven op de gitaar.
In 1961 begon ze een succesvolle muziekuitgeverij, de Ethel Smith Music Co. in Palm Beach Florida waar ze haar muziekboeken waarvan hieronder één van de éérste uitgaves:
Ze verkocht ook vele LP's waarvan hieronder een signeer sessie:
Ethel's orgel
Ethel en een B waren één. Er zijn voorbeelden, dat bij concerten andere modellen als de X-66, die op het podium klaarstonden, gewoon geweigerd werden. Voor aanvang van het concert moest elk andere instrument vervangen worden door een B.
Er is zelfs speciaal voor haar een witte B-3 gebouwd, welke er uitgezien moet hebben als die van Cherry Wayner hieronder:
Er was echter een speciale aanpassing voor Ethel aan het B-3 meubel gedaan.
Omdat ze haar linkerknie niet aldoor wilde stoten bij het plaatsnemen achter het orgel, liet ze de linkervoorpoot naar achteren verplaatsen, zoals ook gedaan bij het bruine exemplaar als op de platenhoes hieronder.
Haar lievelings setup bestond uit twee flinke Leslie Tallboys links en rechts náást haar, en op de beide uiterste hoeken van het podium twee strakke Hammond cabinetten (die eigenlijk ter inbouw in een muur bedoeld waren) om een zo breed mogelijk stereobeeld te krijgen.
Ze haatte interviews en mensen, die meteen "Tico-Tico" aanhaalden, wanneer haar naam was genoemd. Vaak klaagde ze, dat als ze copyright had gehad op dat nummer, ze zeer rijk zou zijn geworden.
Ethel verdiende echter genoeg om heel goed te leven en zich te kunnen concentreren op het acteren, waarvan ze ook veel hield.
( Hieronder haar handtekening:)
Haar linkerhand was zo lenig en razendsnel, dat ze nét zo veel met links als met rechts deed. Ook haar voetenwerk was fenominaal, ze speelde bijna net zo snel met haar voeten, als met haar vingers en natuurlijk hak-teenwerk en dat ook nog op hoge hakken!
Ze gebruikte ook vaak "eigen" registraties, die sommigen nogal saai vonden, maar klank is persoonlijk, nietwaar?
Tico Tico (1959 nieuwe opname)
Vibrato: V-3
Andere:
Klarinet 8' boven: 00 7373 430
Trompet 8' boven: 00 6876 540
Ethel Smith tourde in de late jaren 1970 nog door de Verenigde Staten om concerten te geven voor de Hammond Organ Company. Toen ging ze met pensioen en ging zéker niet onverdienstelijk, voor de volle 100% acteren, wat haar nieuwe liefde werd.
Ethel Smith was echt een van de groten van het elektrisch orgel en haar erfenis zal zijn stempel nog jaren lang drukken op de orgelwereld.
Ethel Smith overleed op 10 mei 1996 in Palm Beach, Florida
Haar urn werd na de crematie hier bijgezet:
